[McCik]

Këpucët e vjetra

Një ditë do marr këpucët e vjetra,
Ashtu, të shqyera do t'i mbath.
Pa pyetur ç'është uria, etja,
Diellit të lodhur do t'i bie pas.

Do shkel me to të njëjtat baltra,
Do ec mbi të njëjtët gurë zalli,
S'do shtrihem në shtart kur të vijë nata,
Si dikur, kur kisha shpirt cigani.

Një mëngjes do shkoj në skaj të botës.
Ndonse gjithçka do ketë ndryshuar,
Mbas kangjelash të ndryshkura do gjej një kopësht
Ku përdore më shpinte gjyshja mua.

Kalldrëmit pastaj do ec ngadalë,
Nga vijnë sazet të dëgjoj violinën -
Vajza që putha për herë të parë
Bën dasmë, e marton të bijën.

Do t'i kërkoj të gjithë shokët,
Të flas me ta, të çmallem pak.
Dikujt buzagaz t'i shtrëngoj dorën,
Dikujt t'i ndez qiri mbi varr.

Sa e çuditshme që është jeta!
Vjedhur rrëshqet, shkon papandehur.
Ndaj do t'i vesh këpucët e vjetra,
Veç nuk mbaj mend ku i kam fshehur.

[McCik]

Pastaj...

Bliret buzë liqenit rrinin vetullvrenjtur.
Degët mbanin lulet fshehur nën sqetull.
Bari si i ngrirë, s'frynte fllad, as erë,
Pastaj erdhe ti dhe u bë pranverë.

Valët rrihnin bregun me shkumë të përhimtë.
I kish humbur diellit këmish' e florinjtë.
Qielli i trishtuar qante si fëmija,
Pastaj erdhe ti, me ty kaltërsia.

Gjinkalla zukamën e kishte harruar.
Prroi zbriste malit i pagurgulluar.
Zogjtë, të cicëronin, s'ua kishte ënda.
Pastaj erdhe ti dhe jehoi kënga.

Dielli si çapkën luante me retë.
Puthte fushën qielli me buzë të ylbertë.
Pylli tundej shkundej, diç i dukej vetja,
Pastaj ike ti dhe kudo ra heshtja.

[petal]

pastaj...

[McCik]

... pastaj shkoi ca kohë, dielli u mërzit,
I hipi fushës qielli, e puthi sërish,
Tundej si më parë pylli budalla,
Ajo vërtet iku, por s'u bë hata.

S'e lanë ment' përroin që t'i ngjitej malit,
S'la këngën gjinkalla, veç e ndrroi fshatin,
Si të ishte vakti, zogjtë ia thoshin ëmbël,
Ajo vërtet iku, por s'u prenë këngët.

Bregu kish pak valë, por kish shumë plazhistë.
Dielli si më parë ndriste i florinjtë,
Erdhi vera. Qielli s'qante si fëmija,
Veç i shtynte retë, thjesht, për qejf të tija.

Buzë liqenit rrinin blire edhe shelgje,
(Pema mbetet pemë, nuk ka se ku vete),
Bari tundej - ndalej, si ta frynte era,
Priste rradhën vjeshta, sa të ikte vera...

[McCik]

hirushja

princi i kaltër humbi pa lënë gjurmë
gojët e liga thonë se e vrau me dorën e saj
kur erdhi t'i provonte këpucën në këmbën e vogël
pastaj ia zhduku kufomën
tani bredh me një kllëf në dorë
të tejdukshëm xxl dimensional
kërkon me të

për princa s'pyet shumë
pranon ushtarë civilë rekrutë
mjafton të kenë pallë
që ta mbushin kllëfin
dhe doreza të mbetet jashtë

kujt i kërcet për prralla

në këtë kohë duhet të kesh
para me thes
pastaj sex & sex
me x ne fund si xxl

[Mozaik i qelqte]

Kjo eshte e para gje qe po me pelqen me tere mend. Ndoshta ngaqe e shikoj te personalizuar me teper se te tjerat.

[McCik]

vjershë e athtë

po vdes së qeshuri kjo vjeshtë karagjoze
me cepin e mëngës së trikos së saj të leshtë
fshin sytë e lagur gazit
lotët e pakët
rrëzohen të trembur mbi gjethet e gjelbra
hundëpërpjetat
që refuzuan ftesën e erës
për ballon e fundit të lamtumirës

u thanë halat e pishës sime
të pajeta bijen përdhe
si qerpikët e lodhur të një syri plak
mbledh bohçet e dikurshme
në një shportë që do quhej shoshë
po t'i kishte vrimat më të vogla

sëlargu
prej trojeve të stërgjyshërve të mij
vjen zhurma larushe
e dasmave spontane të banorëve të rinj
cinganëve të shekullit adoleshent

vjeshtë e artë
stinë shkërdhatë

tsr

[McCik]

pa gjethe

heshtje
rralletek vajtime krokodilësh
natë vjeshte
si skelete vampirësh
të palëvizura presin pemët
gjithkund dhëmbët e tyre të rëna
në qiellin e lyer me bojë të errët
me yje të rrallë si kopsat e këmishës së vjetër
ka frikë të dalë hëna
toka e qullur
ngjethet prej të ftohtit dhe prej makthit
sytë dritaret portat mbyllur
ngado
strehët e çative përdhe ulur
vetëm oxhaqet ngrihen si brirët e djallit

në një skutë të përmbytur nga harrimi
më të zezë se më e nxira hije e natës
pa vështirësi orientimi
rrëshqet dora e djalit mbi trupin e vjeshtuar të vajzës

tsr

[tOnCe]

"Pamundesi"

Dikush po qan, ne heshtje çliron lote,
e une pjesmarres te jem dua, por s'arrij...
eshte e kote.

Ne mendjen time eremite, shfletoj memorien kuturu:
tani me ngjan ti me nje flutur, qe dot s'e kap
e iken larg diku.

Pastaj si perle me dukesh, vezullon,
e derdh ndriçim ne shpirtin tim sakat,
por iluzion eshte ky, verbon.

Tani ti behesh nje arome qe deh,
qe zgjon ndjesi dhe deshira ndez
por enderr eshte, te verteten fsheh.

Si hene te plote po te mendoj tashme
qe mua, toke te shkrete nga larg vezhgon
o satelit rebel qe po me le.

Ne fund ti je e larget galaksi
nje pike e vogel mes yjesh pafund
as mijera vite drite s'me cojne tek ti.

Askush s'po qan dhe zhurma boten mbush
Ngela i vetmi qe gelltit kujtime,
sa shume do doja te isha une dikush.


Fatjoni
03/11/2010

[Estia]

eh, l'amour! kendshem tonce