[McCik]

Qe ne fillim: Falemnderit, Noto! Eshte kenaqsi te lexosh ksisoje:

komplimenti Mack...

Kur shkrova "Vjershe", e bera aq te thjeshte, sa s'ma mori mendja kurre se do vinte koha qe edhe vete te ngatrroja objektin me subjektin. Ja qe ndodhi.

subjektin e ke marre si objekt, dhe per kete faktor ke ba dhe analize te gabume.

Tani kam nje problem tjeter. S'me ka ngec leximi, por shkrimi. Dua te shkruaj nje tip portreti (ne vargje, kuptohet). Nga fundi mbetet dicka, dicka qe le pershtypjen se ajo qe kam shkruar eshte e paperfunduar. Dhe kesaj here jam i sigurt se s'eshte fjala per ngatrrese objekt-subjekt. Jam krejt i sigurt.

[Guest_Blue_*]

prape je ngatrru. une nuk fola per vjershen me pare, por per pergjigjen tende. repliken time ne faqen tjeter, ti e ke marre sipas deshires tende dhe jo per ate c'ka donte te thonte.


Sa per problemin tjeter... jepi zgjidhje?

[McCik]

E leme me kaq, Blue ket subjekt-objekt-ngatrresen. Nese pranon, kuptohet.

Kurse "problemi" qe permenda s'eshte aq i lehte (sepaku per mua). S'doja te hiqja dore, ndaj e permenda. Nese edhe deri neser s'kam mundur ta "zgjidh", do shkruaj ketu vetem aq sa kam mundur te shkruaj. Ku dihet, mbase vjen ndihma ose ideja per vazhdim papritur. Deri atehere - me poshte nje pushim i shkurter:

[McCik]

Natë

Natënemirë! - tjetër ç'të them?
Qiellit qepallat i janë rënduar.
Yjet mbas reve shkuan të flenë,
Ca dy-e-dyshe, ca të vetmuar.

Në rrugë kam mbetur vetëm unë,
Dritat e zbehta dhe një i dehur.
Nga pas më ndjek pa bërë zhurmë,
Në vend të hijes, trishtimi fshehur.

Këmbët çapiten pa ditur ku,
Një strehë të gjejnë sa pa u gdhirë.
Lart hën'e ftohtë si sytë e tu,
S'më thotë gjë tjetër - Natënemirë!

[Guest_Blue_*]

(IMG:style_emoticons/default/smile.gif) sa bukur shkrun tiii.



mos hiq dore. do vije ndihma dhe ideja.

[McCik]

Thua vertet!?

Ideja qe kam pas ishte kjo - te mund te "pikturoja" me vargje nje portret. Kuptohet, portret femre se s'me lajthiti mendja e kokes te shkruaj e te zografis me vargje ndonje mashkull (allasendek!!!). Pa e zgjatur shume me fjale, ia nisa nga syte. Pakashume keshtu:

Dy sy
Si dy shigjeta palekundshem te zjarrta,
Te shohin,
Ti humb driten e mbetesh i verber,
Te afrohen,
Si lak mbytes nis ngushtohet distanca,
S'i sheh,
Ti je titulli i romanit "Te mjeret".

S'me duket aq keq, por po te vazhdoja keshtu do behej aq e merzitshme sa tjetri ia merrte me te gerrhire qe pa arritur tek mesi i leximit. Perdora pak spaten e thjeshtesimit, pak ritem me shume duke shkurtuar gjatesine e vargut dhe duke ndryshuar melodine e tij... Doli keshtu:

Portret

Sy prej shkendie,
shikim magjie,
dehesh, perhumbesh sapo i sheh,
pa po te pane,
harron dyniane,
te harron mendja, iken te le.

Hunda si busull
thote pa lekundur
vendin ku presin buzet plot gjak,
ajtur e fryre.
O Zot, c'fytyre!
Vetem ta prekja, ta puthja pak!

Balli i larte,
lekura - ajke.
Faqet ngjyre purpur qeshin nen sy.
Floket leshuar,
shprishur, trazuar...
Te mund t'i humbja gishtat aty!

Pastaj vjen qafa.
Para dhe prapa
e gjat' e lemuar si prej mermeri.
Supet me grope,
gjoksi me poshte...
(qe s'e kam pare dot, un' i mjeri!)

Porsi violina
i duket shpina -
sfide sfilitese: "Eja, ne mundsh!"
Harqe te rrumbullt
vithet e bukur.
Jo, si te sajat, s'i ka askush!

S'po flas per barkun,
se ia ha hakun.
S'mund t'i gjej fjalet qe t'ia tregoj
lemimin, formen...
Te mundja doren
ngadal' e embel mbi te ta shkoj!

Ngadal' e embel
te mbrrij tek kembet -
binjake malli, ftese per tundim.
T'i kem para syve,
te humb mes tyre;
asgje me shume s'do shpirti im.


Deri ketu mbrita pa shume telashe. Pastaj ngeca. Duket qe eshte fundi, por duket e paperfunduar. Dicka kam harruar. Ose nga hutimi diku kam kapercyer pa vene re ndonje imtesi, a rendesi, a gje tjeter. Si ta them? E kam ne maje te gjuhes e megjithate s'me kujtohet.

Mirepres cdo ndihme.

[McCik]

S'ka me nevoje per ndihme. E gjeta c'mungonte. Falemnderit, sidoqofte!

[Ms.Er]

Ma paske qare pershkrimin Mac (IMG:style_emoticons/default/girl_wink.gif) (IMG:style_emoticons/default/smiley-6.php.gif) Po skishe pse ja thoje gjithe botes qe me ke dashur mua (IMG:style_emoticons/default/cupra.gif)

Komplimente per poezite!!

[McCik]

Lily was here

... dy a tri fjalë. S'të mbaj vonë -
Sa të të them:?Natënemirë!?.
Prit pak të ve melodinë tonë.
A s'është e bukur? - ?Lily was here?.

E dëgjoj shpesh, kur vetëm ndihem.
Netët pa ty, më ngjajn' pa fund.
Pyes: Përse duhej të vdisje!?
Ndonse përgjigje nuk gjej askund.

Mbrëmë me mua ishte një vajzë
Krejt e panjohur. Më ndali në rrugë.
Pastaj kokulur foli ngadalë:
Ke mbetur vetëm? Të vij dhe unë?

Flokët të butë, syt' si në ëndërr,
Zëri i ngrohtë, akcenti rus.
Kur e pyeta, më qeshi ëmbël:
Liliana, tha, Lili shkurt.

Dikur u puthëm. Bëmë dashuri.
Pa foton tënde. I fola për ty.
Dëgjoi. Nuk shtirej, jo kurrsesi!
E pashë vetë, kish lot në sy...

S'di pse nuk rrija dot pa ta thënë.
Tani shkoi vonë. Natënemirë!
Më fal! Të kam lënduar mbrëmë,
Nuk isha vetëm, Lili was here.

http://www.youtube.com/watch?v=XhSx8uKdD5o

[McCik]

Ateist

Njëherë, ishte seç na ishte,
Buda vetë dhe një budiste.
Që mos jua bëj rrëmujë:
Buda ishte thjesht statujë.

Kjo budistja, besimtarja,
Hollë, hijshëm, në të bardha,
(Shenjtërisht, mos ia ha hakun),
Budës ia fërkonte barkun.

Pashë pamjen aq të bukur,
Pash' fustanin të tejdukur,
Më pushtoi frymëzimi,
Më braktisi ateizmi
Dhe çudi, për her' të parë
Unë u bëra besimtar!

Në shpirt lindi një dëshirë
Prej budisti shum' të mirë:

Thashë, do bëj si janë adetet
Gjith' shërbimet dhe hyzmetet,
Përunjur t'i falem unë,
Më këmb', shtrirë dhe më gjunjë,

Ta fërkoj but', për merak,
(S'ësht' e thënë veç në bark),
Pa ia vënë veshin orës,
Ta mbaj në pëllëmb' të dorës,

Pastaj dorën, siç thotë feja,
Ta shkoj mbi vendet e shenjta,
Ta shijoj i përkushtuar,
Mrekullinë e amëshuar.

Dhe si besimtar i thjeshtë,
S'do ta mbaj hundën përpjetë.
Drejt tek Buda, pse të ngjitem?
Shërbimet ia bëj budistes...

... Mirpo, si çdo gjë e mirë,
Ëndërr mbeti kjo dëshirë.
Për fe më zhuriti malli.
Ateist mbeta nga halli.

[McCik]

Nëse e di ku e kam shtëpinë

Nëse e di ku e kam shtëpinë,
Mjaft' të trokasësh tri herë në portë.
Ndezur rri drita në errësirë,
Zjarri në vatër, në mot të ftohtë.

Ndoshta e di ku e kam shtëpinë -
Pema e vjetër tashmë është tharë.
Në rrënjë të saj, kërpudhat mbinë,
Gjith' myshk është trungu si më parë.

Nëse s'e di ku e kam shtëpinë,
Mos shih oxhaqet me zgjyrë bloze,
Ndryshe inat të marrin fqinjët,
Mbi çati sorrat bëhen xheloze.

Nëse përkundërt sillet kjo botë,
Nëse pas verës, tre dimra vijnë,
Mjaft' të trokasësh tri herë në portë.
Ti e di mirë ku e kam shtëpinë.

[McCik]

Përçartje yjore

Hedh sytë qiellit lart,
Shoh yjet naivë si dremisin në qetësi.
S'e di se në ç'natë
Prej tyre, fshehur, në tokë zbrite ti
Si puthje e largët perëndish,
Si parathënie fatkeqësish.
Që nga ajo kohë
Gjithë ekuilibri mbarëgalaktik u prish.

Dielli u përndez
Dhe hëna prej zilie u zverdh e u nxi.
Saturni plot shpresë
Unazat farkëtoi të t'i falte ty.
Marsi, të pa, u ndje me turp,
Fytyra e rrumbullt iu përskuq,
Afërdita, larg,
Pa pritur për mëngjesin, pas diellit u zhduk.

Më afrohesh pranë -
Një forcë e pathënë më shtyn në arrati.
I del globit në tjetrën anë -
Unë horizontin lut për pakëz kaltërsi.
Fizikën kuptoj tani vërtet,
E di pse toka është magnet,
E di pse s'ka fund
Gjithçka thellësisht e bukur që ka emrin det.

Më puth me ato buzë,
Veç njëmijë herë të lutem - Mos më shih në sy!
Nëse nuk më puth,
Atëhere do më mbytë ky mall që kam për ty.
Një mall si zjarr që djeg dhe dhemb,
Dëshirë që lumturon dhe tremb.
Merre zjarrin tim,
E ler ta shuajë etjen në vullkanin tënd!

[McCik]

Sot, duke kërkuar diçka tjetër, gjeta një bllok që e kisha harruar. Kishte dhe vargje që i kisha harruar. Ja diçka prej tyre:

Relax

Nëse jeta vjen e hidhur,
Mos e bëj veten fajtore.
Kur pret çastin zemërdridhur,
S'bën dobi nëse trishtohesh.

Është më mirë kur qesh me zor,
Se natyrshëm rri trishtuar.
Dhe kur je në disfavor,
Binde veten: Kam fituar!

Nëse je mbytur në strese,
Rri e qetë, rri e çlirë.
Jeta është njerk' e keqe -
Duaje si nënë të mirë!

1996

[McCik]

Fanatikja

Ti më pret në shtrat e shtrirë,
aq e bukur, lakuriq.
Sytë i mban lart si të ngrirë,
falesh dhe tri herë bën kryq.

Besimtare jam! Po falem, -
flet me sytë përpjetë të kthyer, -
të m'i falë Zoti mëkatet
dhe Shën Gjoni i përdëllyer.

Në shtrat, vogëlushe e ëmbël,
tjetërlloj është zakoni:
Uli sytë, ngreji këmbët,
Sevap; të shoh' dhe Shën Gjoni.

[McCik]

Burrë

Burrat nuk qajnë! - më thoshte gjyshja.
(Kishte të drejtë ajo plakë).
- Ndaj nuk i rritim njësoj si çupat;
Djemtë i mbajmë si ujët e pakë'.

Burrat gjithmonë janë shtyll' e jetës.
Për mall e dhimbje s'duan t'ia dinë.
Çfardo të ndodhë, s'e japin veten,
Ndaj tradhtojnë. Ndaj edhe pinë.

Burrat mendimin e kanë të prerë.
Burrat vullnetin e kanë të hekurt.
Por shpirti im dhemb diku thellë
Dhe gjyshja vite ka që ka vdekur.

[McCik]

Vetmuar, natën

Shkoi mes' i natës,
Hëna po fle gjumë.
Bregu leht', ngadalë
Lumin puth në buzë.

Turbullohet lumi,
I dehur shkon udhës,
Harron se ç'ësht' gjumi,
Qesh, turbullon ujët.

Lart i ndezi qielli
Yjet dy-nga-dy.
Kthen faqen nga deti
Dhe ia bën me sy.

Deti i hap krahët,
Qiellin puth me valë.
Në horizont të largët
Shkrihen të pafjalë.

Plot puthje mbuluar
Toka sillet qark.
Pa gjumë, e vetmuar,
Sillesh ti në shtrat.

Porse mendjemadhe
E pabindur je.
Veten s'e jep fare.
Hiqesh sikur fle.

Vetëm jam dhe unë,
Ndryshe nga gjith' bota.
Pse s'm'i jep t'i puth
Dy buzët e njoma!?

[McCik]

Mesvjeshtë

Tashmë gjethet janë stërgjyshe,
telat shkretë, pa dallëndyshe,
era shfryn si kalë nën frerë,
mbi shpinë re, të zeza sterrë,

dielli fshehur, s'di ku rri,
malet puthin qiellin gri.
toka pret me shpirt të vrarë
shiun që zbret me litarë,

pa yj' nata vjen e nxirë,
ajri terr e lagështirë,
hëna si kandil i shuar,
ti ke ikur, ke harruar.

[McCik]

Unë, Kostandini

Cili-vili-viu
Seç po fryn veriu.
Po ikin në kalë
I vdekuri me të gjallë...

Çajupi

I

Një kohë të largët, shekuj më parë,
Kur i vdekur endesha në kët' jetë,
E solli fati të njoh një vajzë
Të bukur, shpirtdlirë si askush tjetër.

S'di ç'trill e shtyu të vijë tek unë
Aq marrëzisht e dashuruar,
Me një zjarr zemre që s'mundi kurrë
Pajeta ime t'ia zbehë, t'ia shuaj'.

Digjej nga flaka e dashurisë,
Zjarri i saj mua më dehte.
Në çastet e prehjes në errësirë,
Me zë të dridhur shpesh më pyeste:

Pse e ke trupin akull të ftohtë!?
Pse je i zbehtë si mehiti*)!?
Pse s'ta dëgjoj zemrën në gjoks!?...
S'e dinte që isha Kostandini.

Se ajo s'ishte Doruntina.
Se unë atë s'e kisha motër.
I saji shpirt m'i thosh të gjitha,
Por s'dinte që vija nga Fundi i Botës.

II

Ajo që i trembesha, ndodhi një natë,
Kur hëna frikshëm ndriste mbas mali'.
Kali i ëndrrës m'u bë prapë baltë,
Shala dhe frerët u bënë gur varri.

Të fjetur e shpura në prag të portës.
Trokita, pastaj u hoqa tinëz.
Leht'-pa-u-ndjerë ia putha flokët
Dhe ika siç ikin kostandinët.

Prita me vite, fjeta me shekuj,
Prita i lodhur (eh!...), fjeta gjatë,
Gjersa erdh' koha, një natë me mjegull,
Sërish u ktheva, këtë herë i gjallë.

U ktheva të them diçka të thjeshtë
Që e dinë të gjithë: Kush dashuron
Edhe të vdekurin mban në jetë;
Kush s'di të dojë, s'di përse rron.

Tashmë çdo gjë është tjetërsuar -
Sheshet, ngrehinat, rrugët ngado.
Njerzit më duken të ftohtë, të huaj.
Gjithçka është tjetër, vetëm ajo...

... që del mëngjesit nga Port' e Vjetër.
I njëjti shtat, pamje, fytyrë.
Zot, sa përngjan me vajzën tjetër!
Më shumë se ç'ngjajnë dy pika ujë.

Tek ajo portë netëve shkoj,
Hesht, nuk trokas, zap e bëj zemrën.
Unë u riktheva veç ta tregoj,
Por kurrsesi ta vras legjendën.

*) kufoma (shqipe e vjetër)

[McCik]

Grindavec

Ti s'më dëgjon aspak kur unë të flas për dashurinë,
Por ironike qesh me sy të ftohtë si të ikonave.
Ti s'bëhesh hiç merak për ç'del nga shpirti, ç'del nga zemra ime,
Por ç'nxjerrin të tjerët nga xhepi dhe nga zinxhiri i pantallonave.

'90

[McCik]

Asgjë s'është më e jona

Paratë na i vodhën fajdexhinjtë,
Dardhat e mira na i hëngrën derrat,
Shtëpitë na i blenë jabanxhinjtë,
Dashnoret na i grabitën shoferat.

'95