[eL Pais]

Tre poezi nga Ardit Rada



Largimi yt

Mbaj mënd se të pëlqente shumë vjeshta,
Dhe pa përtim i shkelje gjethet e thata,
Binte shi me sqotë,
Njerëzit kishin veshur rrobat e leshta,
Por ti luaje me stinën deri sa vinte nata.

Mbaj mënd se ti erdhe ate ditë me trëndafil ne dorë,
Dhe kërkove që të rrinim bashkë,
Ditë dimri,
Frynte erë dhe binte deborë,
Kishe frikë të rrije vetëm jashtë.

Mbaj mënd se ti doje që të dilnim bashke shëtitje,
Atë ditë të ngrohtë pranverore,
Lule,bar jeshil,dallëndyshe,prapë lule...
U kënaqëm,
Ishte koha kur pëllumbat vinin në dritore.

Mbaj mënd se ishim buzë detit bashkë në verë,
Bënte vapë,
Dhe si për çudi s?e ndjenim rërën e nxehtë,
E kush vallë nga në të dy mendonte atëherë,
Se do vinte nga deti nje stuhi e lehtë.

Ajo stuhi që të mori ty me vete përjetë.

[eL Pais]

Lufta

Plumbi i pare i pushkes mori drejtim,
Dhe shtepite flake nxorren nga cdo ane,
Ushtari permbys ra ne nje pellg gjaku.
Njerezit ferrin e llahtarshem me sy pane.
Topi shtiu dy-tri here pa pertim.

Zjarr- tha komandanti jake-ngritur,
Zjarr- tha admirali dymetrosh,
Qyteti u dogj nga agimi ne mesdite,
Vatrat,rruget,shkollat mbeten bosh,
Kete shkaterrim as djalli se kishte pritur.

[eL Pais]

Resume

Ti nuk i thua dot ?Mos? vdekjes,
Se s?ta kupton dot gjuhën kurrë,
Dhe s?do tja dijë në je i pasur,
Në je djalosh a mesoburrë.

Ti nuk thua dot ?Mos? vdekjes,
Kur pa trokitur hyn në derë,
Në fund të fundit e pret prej kohësh,
Një çast më pas bëhesh ?I ndjerë?

Ti nuk i thua dot ?Mos? vdekjes,
Ashtu si ty, dhe unë s?i them,
Ashtu si ne miljarda njerëz,
Kudo te shkojme, ajo na gjen.

E gjithë kjo rezyme jete,
Që shekujt i ka marre zvarrë,
Na bën të lejmë amanet,
Se ç? epitaf do mbajmë mbi varr.

Njëlloj si liheshin dikur nga mbretërit,
Por kjo ka ndodhur kohë më parë.

[abs]

eL Pais lexofsha dhe me shume nga ty :)

[eL Pais]

Antiteze

Ti pastrues femijet i ke te bardhe si bora,
Por pluhuri ti ka nxire,
Fshesen ke te piset,
Si te vetmet rrobat qe vesh perdite,
Por zemren te mire.

[eL Pais]

Mendimet ne burg

Ti fle ne kolltukun e ngrohte,
Dhe ashtu me sy mbyllur nxjerr (pa dashur) gjuhen jashte,
Sikur dhe ne enderra do te flasesh per enderra,
E ndjen te nevojshme te zbrazesh mendjen e ngrate.

Me shpirt te vrare,mendime te burgosura,
Ti do te flasesh por s`di cte thuash,
Edhe pse shpesh nderron mendjet e pluhurosura,
Vazhdon te vuash.

[eL Pais]

Kënga e të varfërve

Rruge pa shkelur nuk na mbeti
Trokitem ne cdo porte e cak
Skamja e madhe ne na treti
Tere jeten hengrem pak.

Pak shoke ne jete ne kishim,
Krevat - stolat e hekurt ne park
Ne dimer, shiu pa pertim na lagu
Dhe dielli ne mesdite na kish merak

Nenat njesoj si ju na linden
Dhe zemra po njesoj na rrahu
Por ju ne shtepi,vdiqet,bute e ngrohte
Ndersa neve indiferenca juaj na vrau...

[eL Pais]

Zhgenjim

Buqeta me lule kudo.
Sa bukur!

Arome e mire dhe rreth e qark nje flutur.

Sa keq!

Nje funeral dhe nje njeri i humbur.

[Mozaik i qelqte]

Jane te tuat keto poezite?!
Nuk e di, por ka dicka qe s'shkon. Vargjet kane te njejten force; i pari dhe i fundit duken njesoj. une preferoj escalation e ndjenjes, pershkrimit etj... Duhet icik me teper dinamizem per mendimin tim....

[eL Pais]

poezite mesiper jane te mijat.
mbase ajo qe thua niset nga preferencat e tua per nje rryme tjeter.megjithate une nisem nga realizmi dhe spreferojte jem romantik apo te perdor figura letrare shume.mendoj se ajo qe duhet per lexuesin eshte realizmi ashtu sic e shohim dhe e prekim te gjithe.gjithesesi ka vend per diskutim.une sjam poet i mirefillte. ;)

flm!