[zog]

"Je savais au moins qu'elle existait,

je pouvais la situer, généalogiquement parlant

(même si j'ignorais en général dans quelle partie du monde

elle pouvait bien se trouver).

Ma soeur l'a vue encore bien moins souvent que moi,

pour elle ça devenait une présence quasi-fantomatique.

Mais il est frappant de constater que ces enfants

qui ont vécu toute leur vie dans une famille d'adoption,

parfois heureuse, éprouvent quand même

(en général vers la fin de l'adolescence)

le besoin de retrouver leurs "vrais parents".

Interrogés, tous répondent qu'ils éprouvent le "besoin de savoir".

......

Cela débouche rarement sur une relation durable.

Ils se contentent souvent d'une rencontre,

et d'une seule.

Quelques heures pour toute une vie.

Ce qui se passe pendant ces quelques heures

est évidemment un grand mystère ;

il me semble cependant que je suis, mieux qu'un autre,

en mesure de l'imaginer.

Il n'y a, chose curieuse, presque jamais de haine ;

non, ce qui est en jeu est quelque chose de plus froid,

et de plus triste.

Il n'y a pas davantage de pardon,

et j'avoue que je prends assez mal les déclarations de ma mère,

"on doit tous se pardonner les uns les autres", etc.,

où elle s'efforce de singer Dostoïevski, dans ce qu'il a de plus exaspérant.

Je n'y vois qu'une ultime pitrerie, et du genre sinistre.

Ce qui est en jeu,

c'est la reconnaissance qu'un mal a été commis dans le monde ;

et que, d'anneau en anneau, il continue de dérouler ses conséquences.

C'est la reconnaissance, aussi, que ce mal est définitif ;

que rien de ce qui a été commis ne pourra être défait.

C'est la reconnaissance, enfin, que ce mal est limité ;

c'est la transformation d'un mal indéfini, ignoble,

en un mal restreint, défini dans l'espace et dans le temps.

C'est une tentative d'interruption

du déroulement illimité des chaînes causales ;

de la reproduction sans fin du malheur et du mal.

.....

On peut briser la chaîne de la souffrance et du mal.

Tous cependant, même ceux qui n'ont pas cette force,

tirent, de cette rencontre, un grand enseignement.

C'est en quelque sorte la face sombre du Tat tvam asi,

le "Tu es ceci",

dans lequel Schopenhauer voyait la pierre angulaire de toute morale.

La face lumineuse, c'est la compassion,

la reconnaissance de sa propre essence dans la personne de toute victime,

de toute créature vivante soumise à la souffrance.

La face sombre, oui, c'est la reconnaissance de sa propre essence

dans la personne du criminel, du bourreau ;

de celui par qui le mal est advenu dans le monde.

Sa propre essence, on l'a à présent devant soi ;

alors qu'on est, en même temps, la principale victime.

Ce qui se produit alors est difficile à décrire,

mais n'a rien à voir avec le pardon chrétien.

C'est plutôt comme une compréhension, une lumière ;

une connaissance du bien, comme du mal,

comme de sa propre nature, intermédiaire.

Et un souhait, autant que possible,

qui peut prendre la forme d'une prière,

d'être délivré de l'emprise de la voie mauvaise."

Michel Houellebecq

P. 207-208

Ennemis Publics

Michel Houellebecq et Bernard-Henri Levy

Përkthim :

E dija të paktën që ajo ekzistonte,
arrija ta shquaja, flas në mënyrë gjeneallogjike
(megjithëse nuk e dija në cilën pjesë të botës mund të gjëndej).
Motra ime e ka parë akoma më rallë se unë,
për të, ajo ish kthyer në pothuaj një fantazmë.

Këtu interesant është fakti të përmendet sesi fëmijët që pasi kanë jetuar gjithë jetën
në një familje adoptive, shpesh të lumtur, duan megjithatë një ditë (përgjithësisht nga fundi i fëmijërisë)
të gjejnë prindërit e tyre "të vërtetë".

Të pyetur, të gjithë përgjigjen që i shtyn "nevoja ta dinë".
…..

Por tepër rrallë lidhja bëhet e qëndrueshme. Përgjithësisht ata mjaftohen me një takim,
një të vetëm.
Disa orë për një jetë të tërë.
Ajo që ndosh përgjatë këtyre orëve, është sigurisht një mister i madh;
por më ngjan megjithatë që më shumë se dikush tjetër, jam në gjëndje ta imagjinoj.

....... vazhdon

[zacharia11]

si ti bojm like ketij perkthimit? (IMG:style_emoticons/default/smile.gif)

[zog]

Përkthim :

E dija të paktën që ajo ekzistonte,
arrija ta shquaja, flas në mënyrë gjeneallogjike
(megjithëse nuk e dija në cilën pjesë të botës mund të gjëndej).
Motra ime e ka parë akoma më rallë se unë,
për të, ajo ish kthyer në pothuaj një fantazmë.

Këtu interesant është fakti të përmendet sesi fëmijët që pasi kanë jetuar gjithë jetën
në një familje adoptive, shpesh të lumtur, duan megjithatë një ditë (përgjithësisht nga fundi i fëmijërisë)
të gjejnë prindërit e tyre "të vërtetë".

Të pyetur, të gjithë përgjigjen që i shtyn "nevoja ta dinë".
….

Por tepër rrallë lidhja bëhet e qëndrueshme. Përgjithësisht ata mjaftohen me një takim,
një të vetëm.
Disa orë për një jetë të tërë.
Ajo që ndosh përgjatë këtyre orëve, është sigurisht një mister i madh;
por më ngjan megjithatë që më shumë se dikush tjetër, jam në gjëndje ta imagjinoj.

Nuk ka, çuditërisht, pothuaj fare urrejtje;
Në lojë është diçka tjetër më e ftohtë
më e trishtë.

Nuk ka po ashtu as të falur,
dhe e pohoj që nuk më pelqejnë hiç deklaratat e nënës time,
"të gjithë, duhet ti kërkojmë falje njëri-tjetrit", etj.,
me të cilat ajo përpiqet të imitojë si majmun Dostojevskin
në çfarë ka më irrituese.

Ajo që është në lojë,
Është njohja e së keqes, që u bë
dhe që spiralet e së cilës vazhdojnë akoma të lënë pasoja.
Është njohja, po ashtu, që kjo e keqe është definitive;
dhe që asgjë nga sa u bë, nuk mund më të çbëhet.
Eshtë njohja, më në fund, që kjo është një e keqe e kufizuar;
Është transformimi i kësaj të keqeje, nga e papërcaktuar, e ulët,
në të përcaktuar e të limituar në hapësirë e kohë.
Është një përpjekje për ta ndaluar mekanizmin shkakor;
të prodhimit pa fund të fatkeqësisë dhe të keqes.

….

Mund ta ndalim mekanizmin e vuatjes dhe të keqes.
Të gjithë, bile edhe ata që nuk e kanë këtë force,
nxjerrin, nga ky takim, një mësim të madh.
Është pak a shumë, ana e errët e Tat tvam asi,
"Ti je ky",
në të cilin Shopenhauer shihte gurin themeltar të çdo morali.
Ana me dritë, është dhëmbshuria.
njohja e vetvetes tek personi i çdo viktime,
të çdo qënie njerëzore që pëson vuajtje.
Ana e errët, po, është njohja e vetvetes
tek personi i kriminelit, i xhelatit;
i atij prej të cilit e keqja u shkaktua.
Vetveten e kemi në këtë moment përpara nesh;
atëherë që jemi, në të njëjtën kohë, viktima kryesore.
Kjo që prodhohet ndërkaq është vështirë të përshkruhet,
por s'ka asgje të përbashkët me të falshmen e krishterë.
Më tepër është si një mirëkuptim, si një dritë;
njohja e së mirës, po ashtu e së keqes,
por edhe e vetes, ndërmjetëse.
Dhe një urim, sa të jetë e mundur,
që mund të marrë formën e një lutjeje,
për tu çliruar nga tundimi i rrugës së gabuar.



Michel Houellebeck
Faqe 207 - 208
Ennemis Publics (Armiq Publikë)
Michel Houellebeck dhe Bernard-Henry Levy


ps: kush do te korrigjoje bujrum, se te veshtira qamet keto tekstet pak psikollogjike, sidomos per mua, që nuk kam hiç referenca tekstesh analoge ne shqip.