[zacharia11]

Kam 30 minuta që po dua të nis të shkruaj e gjatë kësaj kohe, kam rreshtuar shkronja në fjalë e fjalë në rreshta, por pa e çuar dot paragrafin e hyrjes deri në fund. Nuk di nga t?ja nis, sepse kam frikë ta pranoj mendimin tim, edhe pse e shoh përditë: në sytë e miqve, të të afërmve, madje shpesh e shoh edhe në pasqyrë, sepse ajo nuk më kursen as mua; frika se si po na shpërblehet dashuria.

Çdo ditë e më shumë dëgjoj se sa u është rritur puna lexueseve të shenjave në filxhanët e kafesë, lexueseve të shenjave të dorës, lexueseve të letrave të fallit, të hartës astrologjike, të njerëzve të mirë që pëshpërisin pa fund fjalë të futura në nuska letre e lecke; çdo ditë e më shumë dëgjoj sa është rritur pasiguria e njerëzve, të cilët edhe në shtratin matrimonial kërkojnë të hetojnë se mos zbulojnë një aromë parfumi që s?është e tyrja, në xhepat e xhaketave kërkojnë mos gjejnë ndonjë vëth a unazë që ajo e poshtra me siguri ia ka vënë me kast në xhep...

Pse ia heq zilen telefonit në shtëpi, pse nuk e lëshon kurrë nga dora mjetin që na ka robëruar, pse vonohet gjithnjë e më shumë mbrëmjeve, pse e zë gjithmonë gjumi shpejt në darkë, po ditëlindjen si është e mundur që ma harroi? Edhe sot, më 14 shkurt do të më dënojë me punën, impenjimet që s?mbarojnë kurrë e që na kanë larguar kaq shumë?

A çlodhet ky njeri? Po ku? Po me kë?

Këto janë dilemat që femrat i shpien drejt magjive, të zeza, të bardha, thashethemeve tek parukierja, rrobaqepësja, apo edhe mbylljen në veten e tyre, duke dashur të besojnë edhe atë që jo domosdoshmërisht e kanë provuar, e kanë testuar, por thjesht janë të bindura se edhe në mos pastë ndodhur, patjetër që do të jetë e afërt dita.

Më të pasigurta ndjehen gratë e burrave të pasur, me pozitë sociale të admirueshme, pre e preferuar e vajzave më të reja në moshë, të gatshme për të sakrifikuar shumë në këmbim të jetës me drita, por pa muzikë...sepse muzika nuk është për to! Muzika është për gratë, për fëmijët, pavarësisht se ajo mund të tingëllojë artificiale në një ambient ku jo gjithmonë ke guxim të shohësh në sy atë, së cilës në kishë apo gjendje civile, i je betuar për dashuri të përjetshme, në të mirë e në të keq.

Shoqëria dhe kultura jonë maskiliste, por jo vetëm e jona, për dhjetra vjet ka krijuar stereotipe se meshkujt tradhëtojnë se janë më impulsivë, se janë biologjikisht më të predispozuar për shkak të nevojave fizike më të ndryshme, se janë më të pandjeshëm e s?kanë nevojë për shumë romanticizma, sepse gruaja në shtëpi i është bërë si kushërirë, se ajo rri gjithë ditën në shtëpi, nuk kujdeset për veten, është shëndoshur pas lindjes, etj etj, çka i detyron gratë t?u nënshtrohen dietave spartane, qendrave estetike, tërheqjve të lëkurës e plot të tjera.

Duke mos dashur të vë në dyshim asnjë prej arsyeve të sipër renditura, duke pasur respekt për çdo të lënduar, arsyeja e tradhëtisë ndaj së cilës ka qenë pikërisht një nga ato të lart përmendurat, më jepni leje të bëj një pyetje, sado naive t?ju duket ajo: Me kë tradhëtojnë burrat? Për fatin tonë të mirë, ende tradhëtohemi më së shumti me gra se me burra. Dikujt mund t?i duket një matematikë e thjeshtë, elementare fare që padashje nxjerr në përfundimin se burrat përderisa tradhëtojnë me gra, tradhëtojnë po kaq sa këto të fundit. Pavarësisht raportit, përvoja dhe studimet kanë treguar se burrat me detyrime dhe familje tradhëtojnë në shumicën e rasteve me gra të lira e pa detyrime.

Gra të shoqërisë civile, aktiviste për të drejtat e gjinisë që përfaqësojnë mund të mos u vijë mirë, sepse në të vërtetë as mua nuk më vjen mirë, por ne vetëviktimizohemi e shprehim se jemi gjini në pritshmëri, vetëm atëherë kur ne kemi leverdi ta pranojmë një gjë të tillë: kur themi se ne dhunohemi më shumë e kemi më shumë nevojë për ndihmë e mbrojtje, se ne presim kur ta vendosin burrat se sa 30 %, apo më shumë, apo më pak do përfaqësohemi në vendimmarrje... Ne jemi në pritshmëri edhe atëherë kur këta meshkujt që ne i quajmë, të paskrupullt, mëkatarë, të pandjeshëm, ofrohen për të na propozuar aventurën, portofolin e fryrë, makinën e ndriçueshme, seksin ose edhe vetëm romanticitetin, dashurinë, poezinë (pfff, sa jashtë mode e të huaja tingëllojnë këto).

Pse pritshmëria jonë nuk ndryshon në këmbim të moralit, altruizmit..sepse ky është burri i një gruaje, nesër ne mund të jemi gratë e ca burrave të tjerë që sigurisht nuk do të na pëlqente t?i ndanim me të tjerat.

Apo jemi artistikisht të mashtruara, të përdorura, të shfrytëzuara? Ëhë, është e mundur, por pritshmëria jonë shpesh nuk ka gjasa të ndryshojë edhe kur ne vihemi përballë të vërtetës, duke bërë kompromisin në kurriz të dinjitetit, personalitetit...

Në të tilla raste, shoqëria, një pjesë e saj, na kritikon, na etiketon, sepse shoqëria dhe ne si pjesë e saj, e dimë se cili moral ?promovohet? në bazë të eurove që kemi në duar në formën e dhuratave, bizhuterive në këmbim të përkujdesjes për argëtim jo të pjesshëm e sipërfaqësor të ?donatorit?.

Femrat e dhunuara, femrat e tradhëtuara, femrat e shtypura e të mashtruara dhe përsëri të persekutuara nga lloji i tyre, sepse kurrë nuk fajësojnë më shumë atë me të cilin ndajnë shtratin, burrin që iu është betuar për besnikëri të përjetshme, babain e fëmijëve, por atë, më të renë, më të bukurën, më eleganten, parfumin e së cilës tentojnë ta gjejnë në jaka kamishash, xhaketash...

Po gratë që tradhëtojnë duke përdorur e shfrytëzuar çdo mashkull, i cili për hir të së vërtetës joshet më rrallë, ose nuk joshet fare nga portofoli i fryrë, makina e ndriçuar, sepse shoqëria maskiliste zor se e pranon diçka të tillë...po për ato pse flitet më pak?

Ndihen të vetmuara? Të pavlerësuara? Të pasigurta? Nëse nuk duan ta trondisin jetën e tyre në çift, pse nuk mendojnë së paku se shënjestra (mashkulli me të cilin po tradhëtojnë) mund t?i ofrojë siguri, ta vlerësojë, t?i dhurojë qetësi, harmoni, të mos e bëjë të ndjehet vetëm, të bjerë bjerë në dashuri dhe në fund..të mos e ketë, sepse në mbrëmje asaj do t?i duhet të rehatohet në shtratin e ngrohtë me të shoqin.

Ja pse nuk na bën përshtypje numri i madh i kërkesave për divorc, një arsye për të cilin është padyshim edhe tradhtia, që edhe kur falet, në më të shumtën e rasteve i dedikohet fëmijëve...sepse ajo nuk e do më atë, as ai nuk e dëshiron më! Ata thjesht duan nënën apo babanë e fëmijëve të përbashkët!

Të shprehësh mendime të tilla në festën e dashurisë, mund të tingëllojë cinike, por të gjithë jemi të rrethuar nga një artific që na e merr frymën, na e shton ankthin, na rrit ndjenjën e pasigurisë, sepse nuk i shmangemi dot. Shokët tanë, ata që tradhëtojnë e ata që tradhëtohen, nuk janë ndryshe nga ne...

Rroftë gjimnazi me ato puthjet e shkëmbyera ashtu shkarazi! Është bërë bukur dashuri në gjimnaz dikur; me poezi të dedikuara, këngë të ndjera...po sot, a bëhet dashuri në gjimnaz apo varet edhe kjo nga marka e celularit, i-pod-it, numri i gjoksit, flokët e ekestenshionuara etj etj.

Do të doja të uroja 14 shkurtin, por më përpara duhet të gjejmë dashurinë!



(botuar ne gzeten shqip nga nje mikesha ime Kozeta Kurti)