[Postieri-Forumit]

(IMG:http://4r3er.files.wordpress.com/2008/09/nighmare_by_sixpac25823.jpg)


Pas xhamit të akullt të zyrës së tij ai pa të avitej një hije. Nuk e la të afrohej më tutje. E urrente për vdekje atë trokitje të thatë kockash në xham. E urrente akoma më tepër kur dikush çukiste në të me unazë. Urdhëroi hijen pas dere: « Hyr! ».


- Shef, ky është bilanci vjetor, - tha Mirela duke i kaluar një tufë me letra.


- Lëri mbi tavolinë. Po i bëj një fotokopje, po ja kaloj Rafaelit më vonë.


Ajo doli duke tërhequr derën ngadalë pas saj.


I hodhi një sy shkresave. Shifrat ju dukën pafundësisht të errta si gropa të thella që deformohen. E pamundur të përqëndrohej. I dhimbnin sytë. I dridheshin duart.


Ishte zgjuar keq atë mëngjes. Kishte kërcitur gishtat deri në shtatë e gjysëm, kishte skuqur dy vezë, një për të dhe një për vete dhe më pas e kishte çuar për në shkollë. Ajo duke tërhequr çantën për të zbritur, kishte kthyer kokën me sy të përqarë ?Ba?, ku është mami??


Ngriti kapakun e fotokopjuesit, rrëshkiti në brendësi dorën e mbushur me shifra. Ndjeu ngrohtësi. I dha menjëherë start. Sakaq goja anoreksike filtroi që poshtë një dorë të mavijosur mbi një sfond të bardhë me njolla. ?Kjo makinë ha dhe vjell?. Start. Start. Start.


Ajo mbaronte në dy mbasdite. E njohu së largu prej bishtalecave të verdhë. I hapi derën, çantën ja hodhi në sedilen e pasme, ajo e vështroi me inat duke vënë rripin.


Makina çante përmes hapësirës së betonuar të qytetit, në radio një këngë idiote filloi ti çante veshët ?I?m leaving it all up to youuu?? kaq, gjithçka që vijonte I dukej si një la-la-la e mërzitshme. Anglishtja e tij s?shkonte më tutje. E fiku radion. ?Xhan, vë ndonjë cd po të duash.? Ajo psherëtiu.


Nga pas mjaulliu një makinë policie. Hapi krahun. Oficeri u afrua. ?Nuk e patë tabelën ?Stop??


Ajo e adhuronte supën e peshkut. Ja ngrohu, ja vuri përpara. Në ekranin para syve të saj, figurinat ndiqnin njëra tjetrën. Ajo mbushi një lugë plot për plot, i fryu me faqet si top dhe e shijoi pakëz : « Mmm, sa e mirë është bërë». Buzëqeshi dhe u harrua sërish pas filmit.


Ra zilja. Prej syrit magjik, ajo ju duk shumë e largët. Hoqji siguresën pas derës, të cilën nuk e kishte ndërruar ende. Diku pranë bravës së improvizuar kishte një të thyer të rëndë. Duhet të kishin përdorur leva të mprehta. Ajo derë nuk shqyhej ndryshe.


- Mirëmbrëma, - tha ajo.


- Ç?kemi Mirela?


- Erdha të të shoh si je sot?, -tha ajo e ndrojtur.


- Më mirë. Eja brenda.


Mirela hyri në kuzhinë, ndërsa ajo pa i shqitur sytë nga filmi, kapërdiu një lugë supë.


- Ana, të kam sjell një kukull.


Ajo s?lëvizi.


- Lëre. Është e lodhur. Ka pasur gjashtë orë sot.


Kthyen nga një gotë të dy në ballkon.


- Nuk e kam të thjeshtë Mirela. Nuk di si t?ja them. Nuk di. Si mund t?ja shpjegoj?


Ajo i shtrëngoi dorën dhe e pa në sy. Ndërkohë dy hapa të vockla të zbathura u afruan duke thënë:


- Babi, është dikush tek dera!


Ai u kthye drejt saj, e mbërtheu butësisht nga shpatullat e duke rënë në gjunjë i tha:


- Nuk hyn kush zemër. Askush nuk i ka çelësat e shtëpisë sonë.

Arbër Shtëmbari

18 shtator, 2008

( http://www.youtube.com/watch?v=rRG-89TbXOs )