[Postieri-Forumit]

Whisper the real



U zgjova nga një ëndërr e tmerrshme. Më e tmerrshmja që mund të shohë një burrë: sikur ma kishin prerë deri në rrëzë. Hapa sytë dhe instinktivisht vura dorën aty. Gjithshka në rregull. Madje i erektuar në maksimum edhe pse fare pranë meje shtrihet trupi i deformuar i sime shoqeje. Ishalla nuk zgjohet dhe nuk m?a kap në flagrancë atë.
Çdo ereksion i tij përbën një tradhëti bashkëshortore tashmë që ajo e di që nuk ma ngreh më si dikur. Madje shpesh, ndërsa unë fle, ajo tinëz fut dorën e saj aty ku dikur vinte buzët dhe bën kontrollin e rradhës. Indirekt në këtë mënyrë ajo përpiqet të përgjojë ëndërrat e mia. Aq shumë është specializuar në këtë zeje të re saqë mendon se në një të ardhme të afërt do arrijë të përcaktojë jo vetëm moshën, por edhe emrin e shemrës së saj në ëndrrat e mia.
?Ty burrë të ngrihet veç kur je ne gjumë!?
Ky është konkluzioni i eksperimenteve të saja në vitin e fundit. Laboratori ku ajo kryen këto eksperimente është dhoma jonë e gjumit dhe krevati ynë bashkëshortor. Sigurisht që kavia e saj eksperimentale jam unë dhe pjesa mashkullore e trupit tim. Qëllimi i eksperimmenteve ka ndyshuar me kalimin e kohës. Dikur ai ishte asgjë më shumë se sa përpjekja që një grua në menopauzë bën për të rifituar vendin e saj femëror në zonat mashkullore të bashkëshortit të saj shekullor.
Eksperimentet e saj të paradokohëshme përfshinin një gamë shumë të gjërë provash cfilitëse. Mjetet laboratorike që ajo përdorte varionin nga sutienat transparente e aromat afrodiziake e deri te tangat dhe spangot maramendëse që ajo ia dhuronte vetvetes për çdo Shën Valentin. Por pa sukses. Dilte lakuriq para meje gjoja si padashje dhe me xheste të një lolite të vonuar mbulonte seksin e saj duke shpresuar që kjo gjë do më eksitonte, siç thuhej edhe në një manual të vjetër kinez. Por më kot. Ai rrinte kokëulur dhe indiferent nga shfaqja e rradhës. Pastaj i erdhi rradha briskut. Pubisi i saj leshator në periudhën e fundit ka marrë forma nga më të ndryshmet. Formë zemre, formë lepurushi të playboit, formën e gërmës së parë të emrit tim ( e cila për dreq edhe pse koinçidonte me gërmën e parë të emrit të një ish të dashurës sime përsëri nuk arriti të krijonte mjaftueshem vibrime adrenalinoide të kalldrëmta në ato 17 cm rranishte?), pastaj provoi edhe formën e një oazi, por as në atë rast unë nuk u ndjeva udhëtar në shkretëtirë dhe për pasojë nuk tentova të lagia buzët në atë që më servirej si ujë i freskët. Përkundrazi, isha ngritur nga shtrati dhe nga frigoriferi kisha rrëkëllyer eturazi një shishe me ujë mineral San Benedeto.
E dëshpëruar një ditë prej ditësh ajo e rruajti fare dhe ndërsa po më priste në shtrat në një pozë të ngjashme me atë të pikturës së Egon Schiele ?Gruaja që pret? më pyeti:
?Si të duket??
?Kujtova se kishe vënë hamsterin aty?, iu përgjigja.
Hamsteri është brejtësi ynë i shëmtuar shtëpiak që e ka rrjepur pothuajse tërësisht gëzofin e tij nëpër shufrat e hekurta të kafazit. Edhe hamsteri bën pjesë te dhuratat që ajo ia ka bërë vetes së saj në një periudhë kur mendonte se unë akoma impresionohesha nga përkushtimi që gratë tregojnë për kafshët e vogla.
Një ditë prej ditësh mjetet laboratorike u sofistikuan dhe u bënë më bashkëkohorë: një duzinë kasetash porno mbushi dhomën tonë të gjumit, ndërsa një ekran gjigand tv 60 inçësh zuri të na bënte shoqëri nonstop , madje edhe kur gërrhitjet e mia arrinin kulmin nga ai ekran vazhdonin rënkimet dhe ofshamat mjaullitëse të ca silikonfemrave bjonde. Por as ekrani nuk arriti të bëhej katalizatori me të cilin gruaja ime shpresonte të ndihmonte sadopak zhvillimin me sukses të reaksioneve bashkëshortore deri në atë çast mbi atë shtrat eksperimental.
Në një rast, e nxitur nga fryma e Sartrit dhe gruas së tij, provoi edhe flirtin në sytë e mi, por pa dobi: një cift i sapomartuar të huajsh që rastisi fqinj me kabinën tonë në një kruazierë nëpër Mesdhe gjatë një jave darkoi pothuajse cdo mbrëmje me ne. Rioshja lozonjare u afrua që në fillim me mua , ndërsa ime shoqe nën zulmin e shtysave të mohuara nga 25 vjet martesë mendoi se nuk do ishte ide e keqe zgjimi i xhelozisë sime të dikurshme dhe keshtu nisi të hargalisej me gjysmën mashkullore të ciftit në fjalë. Por ndërsa një mëngjez mbi shtratin tonë po sillnim ndërmend natën e kaluar kur unë dhe rioshja ishim zhdukur pa lënë gjurmë në pretendimin se kishim qenë në diskon e anijes, dhe ata të dy thjeshtë kishin bërë blah blah blah edhe pse ime shoqe kish pritur që flirtin ta gatuante sa me ndershmërisht të mundej në sytë e mi, unë i kisha kumtuar një detaj asgjësues të planeve të vonuara flirtuese të saj:
?Grua e dashur, ai cuni është gay.?
?Po ti ku e di, ë??
?Më tha ajo mbrëmë në dehje e sipër, ndërsa po vallëzonim atë merengue të mrekullueshme?
Kështu?erdhi momenti kur eksperimentet devijuan qëllimin. Nga vëzhgimet e saj të pasmesnatës gruaja kish mësuar se një fuqi magjike dhe e panjohur bënte lehtësisht atë që nuk kishin arritur ta bënin dot një vit eksperimente të shumta të saja: ai ngrihej çdo natë! Tek e shihte ashtu të fortë dhe kryeneç ajo kish ndjerë çdo herë tundimin vrastar për ta prekur dhe përkëdhelur si dikur, por një dallgë xhelozie e kish ndaluar ta bënte atë gjë. Edhe pse epshet i drithëronin majat e gjinjve të mëdhenj përsëri ajo i kish rrezistuar tundimit. Ish mjaftuar veç me një të shtyrë mua duke më thënë ?Boll gërhite!? dhe sapo kish parë që unë kisha vazhduar i qetë gjumin tim kish vazhduar observimin e vet të rradhës?
Pastaj erdhi ajo ditë kur ndërsa po hanim mëngjez ajo ma kish përplasur në fytyrë:
?Ty burrë të ngrihet veç kur je në gjumë! Dhe jo vetëm kaq, por sigurisht ajo që ta ngreh nuk jam unë!?
Konkluzioni i eksperimentit ishte pasuruar me një fakt të ri tashmë.
Sytë i shkrepëtinin, por jo me atë dritën iluministe të një alkimisteje të suksesshme, por me feksjen verbuese të nje magjistrice që gjithnjë pretendon se di diçka më shume?
E kisha parë në sy gjatë, por nuk i kisha folur. Më vinte keq për të. Kish qenë vërtetë një femër shumë tërheqëse dikur dhe kjo ?dikur? dikur do mbaronte natyrisht?
Pse vallë një grua e ka të vështirë të pranojë që te mashkulli ca gjëra funksionojnë ndryshe në kohë të ndryshme? Kaq të vështirë e ka ajo të kuptojë që ai nuk ngrihet nga asnjëra, por thjeshtë ngrihet vetë kur e sheh të arësyeshme??
Diçka e pavullnetshme e ngjajshme me zemrën. Rreh pa asnjë urdhër?


Ndërkohë ngrihem nga shtrati, bëj një dush dhe vishem e parfumosem. Ora po i afrohet nëntës dhe Megi duhet të jetë duke më pritur në zyrë me buzëqeshjen e saj…të pavullnetshme.


©artangjyzelhasani

[Postieri-Forumit]

Gruaja ndali duart mbi telin e rrobave, kur dëgjoi të shoqin, të thërriste me zë të lartë të birin. Ajo mbyti në kraharor një psherëtimë të mekur, pastaj nisi të palosë ngadalë rrobat e porsambledhura, e t?i vendosë në kanistër. Dy dallëndyshe të vogla vërtiteshin të shqetësuara përreth folesë në cep të verandës Djali mezi mundi t?i shqisë sytë prej tyre.

Ai i hodhi hapat përtuar deri në oborr, atje ku e priste i ati. Burri e pyeti nëse ishte bërë gati për dëfrimin e së dielës. Djali pohoi plogësht me kokë, pasi hoqi pantoflat e shtëpisë dhe mbathi ngadalë këpucet, nën vështrimin qortues të të atit.

I ati e shtërngoi fort në zverk me dorën e tij të fortë, ndërsa djaloshi shkëmbeu një vështrim të fundit me të ëmën, e cila, që nga veranda, me kanistrën e rrobave në dorë, vazhdonte t?i ndiqte me sy që të dy.

Të dy, atë e bir, u nisen drejt fushës së dikurshme të sportit, e cila ndodhej vetëm disa metra larg shtëpise. Atje, i priste dëfrimi i së dielës.

Burri nuk haroi të zgjidhte e të merrte me vete edhe dy qentë e mëdhenj të shtëpisë.
Burri u shtërngonte fort zinxhirin që kishin ndër dhëmbët e mprehtë, ndërsa ata dihasnin rëndë.

Djali ndiqte me hapa të përhumbur të atin dhe qentë.

Ajo copë tokë, tashmë gjithë gropa e baltë, e mbushur me gjembaçë dhe e rrethuar me tela me gjemba, do të ishte arena në të cilën do të kryhej dëfrimi i së dielës.

Djaloshi u ul në shkallët e vjetra të ish-fushës, ndërsa në vesh vazhduan t?i gumëzhinin cicërimat e shqetësuara të dallëndysheve të vogla. Ato i ishin dukur kaq të pasigurta në fluturimin e tyre të parë, nga njëri cep i strehëzes së verandës, në tjetrin.

I shqetësuar, vazhdonte të vërtitej brenda fushës rrethuar me gjembaçë, edhe një krriç i vogël, i hirtë, me një pullë të bardhë në ballë.

Burri bëri një nënqeshje të kënaqur në cepin e buzës, pastaj tërhoqi qentë nga zinxhiri dhe i futi brenda në fushe. I lëshoi, pasi u hoqi të dyve zinxhirin nga qafa, dhe doli jashtë me nxitim, duke u kujdesur të mbyllë deriçkën e ngushtë nga kishte hyrë.

U ul me të shpejtë në shkallë përkrah të birit dhe hodhi sytë brenda fushës.

Qentë iu vërsulën menjëherë krriçit të vogël, i cili filloi të vërtitej i tmerruar rreth e rrotull fushës.
Djali uli kokën dhe e zuri me të dyja duart, por ndjeu mbi zverk shtërngimin e dorës së fortë të të atit.

- Ngrije kokën, zemër-pulë, nuk i ke lënë gjë sat?ëme? !

Djali ngriti sytë dhe i hodhi gjithë frikë brenda fushës.
Njëri nga qentë e kishte kafshuar krriçin e vogël në këmbë. Djali mbuloi sytë me duar dhe uli kokën përsëri.

Përsëri ndjeu mbi zverk dorën e të atit.

- Mos m?u qurravit si femër, ngriji sytë e shiko, ka ardhur koha të bëhesh burrë, mësohu me gjak, nuk duroj dot më të të shoh të zvenitur.

Ndërkohë të dy qentë e kafshuan krriçin në bark, krriçi u rrëzua mbi gjembaçë dhe nisi të pëllasë gjithmonë e më dobët.
Qentë u lëshuan të dy mbi të.
Ata nisën ta kafshonin, pa mëshirë, nëpër të gjithë trupin, ndërsa pëllitjet e krriçit sa vinin dhe bëheshin më të mekura, derisa erdhi një çast, që u shuan plotësisht.

Krriçi mbeti i shtrirë në mes të fushës, me sytë e hapur përgjysëm.

Qentë u tërhoqën në një cep të fushës duke lëpirë buzët. Ata u ulën të lodhur përtokë, ndërsa burri e kapi djaloshin sërish në zverk dhe i pëshpëriti : « Eja të ikim, tani do jetë bërë dreka ».
Djali e ndoqi të atin me hapa të përhumbur derisa mbrritën në shtëpi.Zbathi këpucet, nën të njëjtën përhumbje, ndërsa përtokë, gati sa nuk shkeli dy dallëndyshet e vogla, të cilat, dëshpërimisht, përpiqeshin të fluturonin deri lart në fole.
Djali i mori në dorë dallëndyshet, u përkëdheli krahët ngadalë, si të kishte frikë mos i thërrmoheshin ndër duar, pastaj hipi mbi një karrige dhe i vendosi kujdesshëm brenda folesë.
Që nga brenda, i ati e thirri të ulet në tryezë, por djali kaloi më parë në tualet, atje volli sa nxorri zorrët? pastaj? u ul në tavolinë?


©Arlinda G.

[Ms.Er]

Ky eshte dhe makthi im i marteses...deri tani mund te tingelloje si adoleshenciale si deshire por do dua te jem nje dashnore e perjetshme.Ndoshta i dashuri im aktual ka te drejte kur me thote ti je e fiksuar pas komplimentave..dhe une qe buzeqesh sigurisht duke i konfirmuar pohimin e tij dhe jo vetem aq...

[Postieri-Forumit]

Horeb


Malin e shenjtë
e copëtuan,
me gurët ndërtuan
tempuj,
piramida,
mure,
statuja


Lumin e shenjtë
e bënë pis,
me ujët u lanë,
pinë,
u pagëzuan,
hodhën kufomat atje,
të pëgërat,
urat


Fjalën e shenjtë
e thanë aq shpesh,
e përfolën
apo belbëzuan,
u shanë me të,
u falën,
e shkruan,
mësuan përmendësh,
harruan


Etërve, heronjve, prijësve, të vdekurve u besuam e humbëm shkretëtirave,
labirinteve, betejave, zgavrave bosh të tempujve, kafkave, anijeve, busteve,
me gjarpërinj në duar, pushkë, pranga, penë, mish e kazma, gjak e spermë,
vramë po nuk krijuam, kërkuam atë çfarë gjetëm, urryem dhe u deshëm, kaq,
asgjë më shumë, zjarri s`jemi që pjek shkëmbin e ujët,qoftë dhe i ndyrë, rrjedh


5000 gjuhë,
2 ditë pushim,
2 fëmijë,
2 duar herë 5 gishta,
dhjetë dollarë ora,
pesëdhjetë seksi,
sytë i ngremë rrallë
nga pjatat, librat, tjetri,
llogaritë, varret,
hapat, makinat, udha,
për të parë qiellin


E ç`të shohësh?
Avionë e antena,
Kulla, tela, kamera,
Tym, oxhakë, CO2,
Vrima ozoni, astronautë
me helmeta në Hënë,
Eteri plot sinjale, pamje,
filma, luftë, drogë,
kurva, tiranë, idiotë,
Aids, e njerëz që në Tokë
nuk kanë ç`hanë


Krreji në të dhembin
nga vetëtimë e hakut
të bardhat vezë lyer
për pashkë me gjak,
fshehur për fëmijët
në kopësht a në pjatë
me farë të ngordhur
zogjsh, drite, fati


Udhë-, fjalëkryqeve,
thyer eshtrat gjuhës,
s`kullon gjak mali,
veç duron kur rrjedh
frymën që hesht,
duron zgjedhën,
borën e gjurmës,
dëgjon e mardhet,
dorë e të drejtit
që dalë nga gjoksi
nuk flet, vec i zgjatet
tjetrit e zbardhet…


Fjala është…Fjala është
grua për burrin,
burrë për gruan
Çka themi
është ajo çka duam,
çka duam të jemi,
çka duhet,
falje, shpifje,
çka besojmë,
çfarë presim
të dëgjojmë
e nuk thuhet


Çka flasim
është pasqyrë
ku shohim veten,
djallin,zotin,
heshtjen,
botën


Fjala është
puhi,
fllad a shi,
thikë, mëri,
diell, stuhi,
lot, buzagaz,
mërzi, lot,
bosh e plot,
ti e unë,
tok


Kot e hiç
nuk lind
pos memecë,
Fjala mbin,
gjallon,
piqet,
vdes


Fjala është
zjarri,
çka bën
kafshën
të mendojë,
të njohë veten,
të qeshet


Fjala është
burim,
krua,
prind,
të parët,
fjala është femijë,
grua për burrin,
burrë për gruan…


GetsemaneMot i zymtë si vaj,
Krizë arsyetimi,
me hije vërdallë
e një tis trishtimi


Këtu jam, po pres,
Pjesë e karriges,
Rrufis pak të zezë
një espresso frike


Po vinë të më marrin,
Nuk e di se ç`duan,
Nuk kam dhëmbe ari
e nuk kam shëruar


Ti vjen e më puth,
?Përshendetje rabi!?
?Për këtë ke ardhur??
Njëri nxori shpatën


Më pret një copë vesh,
Nuk qenkam Mesia
Jam roje i thjeshtë,
bëja çfarë dija…


Gazetë e qiellitDallëndyshe qarkojnë rreze,
Gazetë resh që lexohet pak,
Engjëjt bëjne muzikë dhe qeshin,
Të shenjtët luajnë me djajtë shah


Lajmet e çastit direkt nga fronti,
Ca shkojnë matanë, ca vijnë këndej
Dikush merr frymë për herë të fundit,
martohen, vriten, një tjetër pjell


Pyetje e përgjigje zhveshur në ring,
Përleshje, e kotë na duket, e ngjyrave,
Më të shumtën i ziu mund të bardhin,
po nganjëherë edhe i bardhi të ziun


Përpara sulmojnë verbër ushtarët,
Foshnjet që akoma nuk shohin dot,
që dëgjojnë në jetë për herë të parë,
të parat fjalë e urdhëra pikërisht sot


Kush është mbreti, nuk e di askush,
Në male fshehur vetëm thonë rri,
Nuk ha, nuk pi, as nuk fle gjumë,
përpos kur dërgon ndonjë të tijin


Shkruesi kotet mbi rrjeshtat e fatit,
Mbesim pezull me frymën ndër buzë,
Dimë vetëm ç`ka ndodhur më parë,
Po nuk dimë çfarë do ndodhë në fund


Tymi i asaj që digjet u ngrit, u bë re,
mbushur me shiun e ëmbël të mallit,
Fletët e bardha dhe të pafaj si lutje
presin të shkruhen nga zoti a djalli


Presim dhe ne të zgjohet rrëfyesi,
të na tregojë vazhdimin e ngjarjes,
Ndoshta flemë sylodhur nga tymi,
sjellë me vete nga mjergull e largët


E kur ditë e re të vijë me zhurmë
do hapim sytë e do shohim tjetrin,
Do habitemi: ?Po ti qenke si unë!?,
E nuk dihet në do qajme a qeshim…

[Postieri-Forumit]

Ne moshen e saj ishte normale te mendonte per martesen, e per pasoje per mashkullin e saj perfekt.
Me te ngrihej ne mengjes e imazhi i tij e shoqeronte cdo mbremje deri ne pergjumje. Ai ishte kristalizuar dale nga dale e tani ajo vetem e perfeksionte ate deri ne detaje.
Kur flitej per detaje kam parasysh jo vetem llojin e parfumit qe ai perdor, por edhe marken e te mbathurave, bile edhe materialin e corapeve qe ai vesh.
Ja pra ku ishte ai me trupin atletik, i gjate mbi 190, e me nje bust klasik, dhe me te qeshuren brilante, tek qendronte ne trotuarin e fantazise se saj duke shfletuar nje reviste mode, e duke pritur qe ajo te fillonte e te vinte ne levizje mendimin e saj, per tia gdhendur edhe me mire, sjelljen, personalitetein, madje te mendonte edhe per ngjyren e trendafilte te thonjeve te tij.
Oni (keshtu ia kishte vene emrin) ishte esmer, me sy te kalter dhe floke kacurrela. Kishte buze te derdhura, qafe te gjate e trup te drejte. Shpatullat i kishte te gjera, e po ashtu gjoksin qe i mbulohej nga qimet mashkullore qe i zbrisnin deri ne fund te barkut. Kembet e tij ishin te forta, te derdhura e te ndenjurat ishin te rrumbullakosura e te vogla.
Ohhhhh, mendoi e lumtur, tek zbriste shkallet e apartamentit per te shkuar ne pune.
Ai eshte kaq i mrekullueshem.
Shitesi i luleve i buzeqeshi nderkohe, por ajo me nje shprehje gezimi te salduar ne fytyre as qe nuk e vuri re fare ate.
Ai vishej gjithmone shik.
Kur shkonte ne zyre, sepse ai sigurisht qe duhet te ishte intelektual, ai vishte nje kostum armani te celur, dhe nje kravate te mendafshte qe kombinonte me kemishen e tij te hekurosr me kujdes.
Ai hidhte parfum te lehte, free alcohol, dhe pertypte plote delikatese orbit. Natyrisht qe ai kishte nje makine luksoze, ne kasetofonin e se ciles degjoje muzike te zgjedhur, duke filluar nga ajo klasike e deri tek muzika moderne, shprehje e kompleksitetit te tij.
Ishte me shume humor, dhe mjaft i zgjuar, aq sa mund te thuash gjithe siguri qe ai di gjithcka.
Oni kishte nje llogari bankare te shendoshe.
Nuk pinte alkol, dhe i donte femijet.
Sigurisht qe ata do te takoheshin ne nje nga ato festat, ku ate e kishte ftuar ndonje i njohur. Do te ishte dashuri me shikin e pare. Ai do ta ftonte per darke. Pastaj do te martoheshin.
Shpejte do te thoni ju kerceu tek martesa, por ajo nuk mund te shikonte asnje pengese. Ne fakt do te ishte ai qe do te kembengulte qe te martoheshin, ndersa ajo do ta shikonte ne sy, e pasi te perkedhelej pak do ta puthte gjithe zjarr e do te behej e tija.
Ohhhhh kjo eshte madheshtore gati sa nuk thirri, ndersa u shkembye me nje burre qe shiste cigare e cakmake buze rruges.
Po.
Ata do te martoheshin dhe kaq.
I pelqeu kaq shume ky moment sa ajo vendosi ta zgjase edhe pak, te perpunoj ate me teper.
Ai do ti binte ne gjunje, ne nje darke romantike, e pasi ti zgjaste unazen do ti thoshte. Behu e imja.
Ne kete cast iu desh te shtynte nje grua bullafiqe per te hypur ne urbanin qe e conte per ne pune.
Instiktivisht pa oren.
Kishte dite qe shkonte vone ne pune. Ne fakt qe kur kishte filluar te mendonte per Onin, ajo humbej ne mendime , e harronte te nxitonte.
Ata do te martoheshin ne nje ceremoni madheshtore, pastaj do te jetonin ne nje shtepi te madhe. Oni duhet te ishte jetim. Ai nuk i kishte prinderit. Ate e trembte ideja e vjerres dhe vjerrit, dhe faktit qe duhet te shpenzonte oret e saj duke u kujdesur per ta.
Po ai ishte jetim, dhe shume i pasur.
Pastaj ata do te benin dy femije. Nje djale dhe nje vajze.
Perball saj ndaloi fatorinoja i cili kundermonte djerse. I tregoi abonen dhe u mbeshtet serish mbi gjoksin imagjinar te Onit.
Dreq.
Kishte menduar shume pak per ceremonine e marteses e per muajin e mjaltit.
Do ti kthehej perseri ketij detaji, mendoi dhe perpara iu shfaqen serish Oni femijet e tyre, dhe shtepia e madhe.
Oni ishte shume i dashur.
I blinte lule, dhurata, e parfume te shtrenjte.
Ai kujdesej per femijet, u tregonte atyre perralla e i vinte ne gjume.
Nuk pinte cigare, dhe natyrisht nuk vuante nga asnje semundje.
Ai nuk gerrihste, nuk pirdhte, e as nuk ngrihej naten per te urinuar.
Ajo buzeqeshi me veten.
Ohhhhh.
Oni ishte perfekt.
Nderkohe perpara saj qendronte nje grua plake rreth te 70-ve qe ja kishte ngulur syte e vegjel, te hirte e i buzeqeshte plot miresi.
Plakes i tundej koka majtas djathtas.
Pleqeria!!!!!
Ehhh sa e trsihtueshme ishte pleqeria.
Ajo i shemton njerzit, dhe sjell njemije e nje te keqija.
A do ta donte Oni kur ajo te mplakej.
Sigurisht.
Ai nuk do ta tradhetonte kurre, bile jo vetem kaq, por do ta kuptonte aq mire sa nuk do ta linte kurre te trishtohej. Do te derdhte mbi te nje lume vemendje, sepse per te ajo do te sihte gjithmone princesha e tij e vogel.
Asaj i pelqente te ishte ne qender te vemendjes , e sidomos asaj te Onit. Ai kishte klas dhe dinte si ta bente te ndihej mire.
Autobuzi arriti ne stacionin esaj.
Ajo zbriti, prej tij duke u tundur gjithe nge.
Do te vinte dita kur ajo do ti thoshte lamtumire autobuzit, pikerisht atehere kur Oni do ta shoqeronte me makinen e tij per ne pune, e mbase do te vinte dita kur asaj nuk do ti duhej te punonte fare, sepse me te ardhurat qe do te siguronte ai, nuk do te ishte e nevojshme.
Do te kujdesej per shtepine e tyre te madhe, qe ajo te ishte e paster dhe e mobiluar bukur.
Per femijet do te kujdeseshin te dy, sepse diku kishte lexuar qe femijet duhet te rriten nen kujdesin e te dy prinderve, pasi kjo ishte me e shendetshme per ta.
Prape buzeqeshi nga kenaqesia.
Kishte qendruar ne mes te rruges duke menduar se ja, pikerisht ketu do ti duhej te ndahej nga Oni, pasi ai ta kishte percjelle.
Kur te ndahej prej tij, ai do ta perqafonte forte, do ta puthte pambarimisht, dhe do ta ndiqte me veshtrimin e ngrire tek ajo ecte drejt hyrjes se nderteses ku punonte.
I mbylli syte per ta pare kete moment, qe lumturisht i kercente brenda kokes, dhe ashtu sy mbyllur, e mrekulluar ne krahet e Onit, u nis drejte nderteses ku punonte.
Ishte e lumtur.
Buuuuum.
Ajo u shtri ne mes te rruges sa gjate e gjere, pa jete, me nje buzeqeshje te ngrire ne fytyren e pergjakur.
E kishte shtypur makina, kur sy-mbyllur puthte mashkullin e vet perfekt.

[Postieri-Forumit]

Pjesa e dyte e trilologjise “Ngecur pas te djeshmes”


Inida Gjata Zhaku


2.


Kelltup…zbarkon nje berthamw
Dhembet ia kane rrjepur balten
Kokrres se murrme
Plot gjurme te gerrymesh
Kercet mbi porcelan.
Prej mishi e zbrazme
Kjo berthame e thame
Hurme
T?murrme!
Kerrtaf….ia keput kockat e lidhjes
Midhjes se zhytme neper
Guacke te nxime
Si prej mavije
E lindme ne uje deti
E zime ne uje vije.
Mbreti! Mbreti!
Pergatitet per grusht shteti
Tek republika e midhjeve t?bashkume
I zhytur ne berthama hurme
Pllaq e plluq mbreti zbraz detin
Nga frutat e tij.
Krap …krup..krap..krup
Kercet neper dhembe nje mafishe
Vezet e rrahura
T?pjekme
te zogut te tokes,
pules,
Cimbisin  qiellzen e
Armikut te republikes se planetit,
Mbretit!


Barku turfullon


Uria ne timon


Zhgerryhet ne letyre


Cdo gisht I dores se grushtit


Te shtetit!


?Njam…njam…njam


Gjuha e qingjit jam?-


mbreti do te blegerije :


-?kuak…..kuak…kuak


sillmeni dhe nje rosak te zi


tia kepus koken si te zogut


e t?ia djeg puplat me qiri.?


Terr…terr….terr


Mbi pjata bjer


Mbretin mos e ler nen drite


Teksa hiqet per qingj


E shqyen syte e tij


Ne verberi te plote.


Vuloset nje aleance e re


Stomakun e plagosin dy kokerdhoke


Te zinj


Te erret, plumb te rende!


Oj…oj….oj


Mbi buze i rrjedh nje leng


Nje curg i trashe


E percellon


Hurmat po mallkojne nje per nje


Mbreteria e arabise


Fundoset ne stomak te tij!


Mollezat shkrijne prej nxehtesise


Lekura digjet prej urise


Ulluku i zgavrave te mbretit


Mpiks gjak twe kolm


Dridhen prej urise


Tulet e babezise.


****************


Ne nje qytet


Nen shi,


U gjet i shqyer nje ari


******************


?duke filluar nga tani,?-


Urdheroi Mbreti popullin


E Tij , te ri ,


-? do t?merrni shembullin


e zotit ari.


Do te kujtoni copetimin e tij


E frike do te ndjeni.


Heroi yne i ri


Zoti ari


Ne mendjen e cdo njerit


Duhet te ngrije.


E shpall qysh tani


Monument


Te cdo vetedije


Kufomen e shqyer te tij


Te heroit te ri,


zotit ari.?


Populli i ri,


me te degjuar urdherin


e Lartmadherise se tij


e qau me te madh


fatin e zi


te heroit me te fundit


monumentin e Heroit


ari.


*******************+
Bucisnin neper tubat


E zorreve te Mbretit


Relike hurmash


Ngecur neper majat


E shtylles kurrizore


Te kreut te ri te shtetit.


Viktimat e grushteve


Babezisht te letyre


Te mbretit.


Ndonje hale peshku


Cek?cek?cek


Qorrazi cukiste


Ndonje sepje deti.


E mbreti I ketij sikleti


Shpallte hero


Monumental


Capelimin e zotit ari


Shqyer ne fshehtesi


Prej Lartmadheshtise se tij!
*********************
Menu-te prej kartoni


I  djeg demoni


Dhembet hiri ia nxin


Mbretit!


**********************
Se si , befas nje prej hurmave
Te Arabise,


qe aq e vjeter qe n?stomak te tij,


saqe kish nisur te vuante


prej gazrave te pleqerise,


Teksa terhiqej zvarre prej thirrjeve te mbretit


Qe nxiste lufte me te gjallet


E paqje me te ngordhurit,


fluturon perpjete


e fluturimthi peshtyhet jashte


kampit te jashteqitjes se kreut te ri te shtetit,


e niset per kismet


drejt fytit  te Mbretit.


*********************+


Mbreti, vdes!


Hurma e vret!


Ai bie ne toke!


Fund!

[Postieri-Forumit]

Vetëmevete


Ai futet brenda pa trokitur,
Dera gjithmonë kyçur rri,
Më sheh pastaj me qesëndi,
Më thotë -?Unë jam pra, ti!
Unë jam shtrati ku ti dergjesh,
pasqyrë besnike në fundfillim,
jehonë e shurdhër e betejës,
i fundit shok në agoni,
Vrenohesh ti, kthjellohem unë,
Kur qesh ti, më rrjedhin lotët,
Kur zgjohesh ti, bie në gjumë,
Unë jam ai që të mësoi not…?


?Hesht më mirë, mos fol o mik,
Jam rreth unazë e pa tangjente,
Më mire shko, shtrihu e vdis,
Se jam frymë unë, nuk jam mendje
Nëse je ti shkarpë, unë jam zjarr,
Në je ti zjarri, jam unë shkëndija,
E kur ti digjesh ndriçoj unë,
Rrugë je ti, une vetëm gjurmë,
Në je ti buze, jam unë puthje
Je ti lumë, jam unë burim,
Hon je ti, po unë jam urë,
Nuk shkoj askund po vetëm vij?


Lojë miqësore


Gjyqtari hodhi monedhën në ajër,
Ishte numër,
I dhamë dorën njëri tjetrit,
u ulëm në shilarësat e mirëbesimit,
ndërruam fanellat
e vumë syzet e diellit


Publiku çirrej
?Filloni ndeshjen!?
U ktheva e pashë prapa,
bukë e sehir një jetë të tërë,
Bëjmë atë që thuhet,
flasim për atë që bëhet


Kafaz i përsëritjes,
Brenda presin të uritur luanët,
Kërceva nga Koloseu në cirk,
U bëra zbutës, pastaj klloun,
Shkova te femijët në rradhën e parë
e qava para pasqyrës së tyre


Grimasa me gjuhë të nxjerrë,
Pantomimë e harakirit,
Thyeva pjatat,
eca këmbëzbathur mbi qelqet,
pashë të kuqen në sytë e turmës
e në fund mbi majën e hundës


Lakuriq në karneval,
Dem që e ndjellin me pëlhurë,
Ish kjo ngjyra e dashurisë vallë?
Torero bën reklamë për buzëkuq
Dikush shet parimet,
një tjetër autopsinë e moralit
E vërteta endet rrugëve,
Plakë me dhëmbë të vëna,
letuar, flokërënë


I dhashë dhuratat mbrapsht,
Faleminderit, jam ngopur nga uria,
Lot për lot,
Zinxhir perlash çlirimi,
U ula afër të miturve
e lëpiva plagët e qepura vetë,
Luanët janë mace të egërsuara
Jam vetë i tillë
Daniel më quajnë


Mëshira, mbreti juaj
më hodhi në gropë,
Gjeta atje kocka
Mora nje kafke në dorë,
luajta pak Hamlet
?Te jesh a të mos jesh??
Gëlltita pyetjen, piva helmin
e ledhatova macen


Eja të të tregoj strehën time,
Të fillojmë me podrumin,
Mos ki frikë!
Është errët dhe lageshti këtu,
Kinema, ku qaj pas filmit,
Ketu janë eshtrat e gjyshërve,
atje jam varrosur unë


Është film pa zë, bardhëezi
Si t`a përshkruaj të kaluaren?
Zjarri është shuar
Bukuria gënjeshtër,
Autoportreti trill,
Feniksi heshtje


Çfarë po ndodh me ty?
Je zbehur në fytyrë
Më vjen keq,
Të tregova ushtaret e plumbit,
Nuk është lojë e bukur, ke të drejtë,
Shah ! Ja, po të dhuroj mbretin
e lerna të shkojmë sipër,
të marrim ajër të freskët


Të pimë dollinë e njohjes,
Jam vetëm lot shiu,
Dua të kthehem në burim,
Mora udhën më të shkurtër,
Peshk i hutuar që kthehet në vendlindje
duke notuar kundër rrymës,
I kapur në rrjetë,
I vogël, nuk vlen gjë,
Peshkatari më hodhi përsëri në det
Duke u dridhur nga frika
u zhyta thellë në terr


Kafshë të rralla këtu,
Shiko, nje lypës me mjekër
Atje po shkon një Renoir,
dy njerëz, një qen, një biçikletë,
Në liqen mungon sot mjellma
Ç`do të thote kjo?
Gjuhë e shenjave,
Bestytnia është fëmijërisht e bukur,
Hieroglife në park,
Mendoja pikërisht atë
që sapo the


Mjaft më me ngjarjen që përsëritet!
Heshtja është ar,
të folurit i lodhshëm,
çdo fjalë bumerang,
ruletë ruse, rouge, noir,
Lojë letrash
Asgjë tjetër


S`ka rëndësi se ç`thua,
edhe e kundërta është e vërtetë,
majtas apo djathtas, poshtë apo lart
Si t`a veshësh fjalën?
Është lakuriqësia e bukur?


Në varreza shëtis më të shumtën,
lexoj epitafet e kujtimeve
e i shkruaj çdo ditë sërish
Ajo ç`ndodhi është i vdekuri
Fjalët guri përsipër


Me të bukurën është si me dashurinë;
nuk e përflas dot
Gjuha i ngjan zemrës,
Muskuj në kafaz të përsëritjes,
Liria ështe brenda, zog i lodhur nga kënga,
Ritëm e fjalë, muzikë e qënies,
Jam tingull, ngjyrë, qen,
U plaka përnjëhere, dua të hesht


Kryqi është vetëm dy viza,
Skicë horizontesh…
Shiko, po vjen treni,
një elefant në metro
Nuk të thashë më të rëndësishmen,
Krokodilin harrova,
heshta për ajsbergun, kopshtin me borë
Mbase shihemi prapë
atëbotë …


Treni i fundit


Ora ka mbetur


Në stacion rri e pres,
Ndoshta sot do vdes


Sirenën e dëgjojmë, po jemi të lidhur,
“Po vjen, po vjen!”, thërrasin të gjithë
Çudi! Se e dinin fare mirë që do vinte


Të vdekurit zbresin e largohen shpejt
Sikur të kenë frike nga dikush që i ndjek
Mbesim vetëm ne, unë këtu e ti në breg,
Anija në tokë dhe të mbytyrit në det


Mbështes ballin mbi hekurin e ftohtë,
Të dhuroj ethen që digjet brenda flutur,
Më mban të mos bie e s`është e kotë
që jemi bashkë këtu, qoftë dhe në dert,
qoftë nëpër degë, në ajër apo shkundur


A s`janë zogjtë gjethe, ne zogj të dheut,
që ti e përkund në tru të qiellit si ëndërr?
Kush është ku? Bota foshnje, ç`jemi ne?
S`ka humnerë pa fund e as asgjë, përtej
çdo udhe është një gjurmë, përtej hapit
një shtysë. Nga ku? S`e di, veçse pres
në stacion të zgjohem, ndoshta të vdes

[Postieri-Forumit]

Tjetri


Ylber ështe paqja, qielli ne,
me re të bardha, gri, të verdha, të zeza,
shira qumështi, vreri, lotësh, xixash,
avionë, balona, bomba, fishekzjarre,
Përtej dielli dhe gurët, çfarë do mundej
të shuhej apo na binte kokes, çfare na ndrin
udhën ku shkojme e që shtruam me to


E ja shkundemi, një xixë ndez stuhinë,
përleshemi me erën për të rënë,
gjethe lotësh, rëre, bore, lajmesh,
lufta e rradhës mbush brazdat e rrjeshtave,
tërmete, përmbytje, shpërthime në ekran,
po ti rrufit qetë kafenë, ndez një cigare,
telefonon gjatë me të dashurën


Në shtrat pastaj trembesh kur fryn jashtë
i akullti shkulm i kufomave, stuhia tund
ëndërrat, rrëzohen pemët cative, breshëri
e plumbave thyen xhama, fërgëllojnë si
zogj të rrjepur zemra e truri, krahët mbrojnë
kokën e fluturon në terr shpresa që dikush
të do, të pret, vdes me ty, që nuk je vetëm
kur shuhet dielli e shkatërrohet bota


Gishtat thinjen, thahen. Holluar lëkura
nga prekjet me letrat, paratë. Fryma
mpikset si gjak në fjalë. Thikë e ngulur
në brinjë nga dorë e ftohtë e sosisë
E gjaku poshtë rrjedh përpjetë, zbardh
ballin në pikëllim, në pritje të asaj
që nuk ndodh. Godot je ti! Ku shkon?


Veç një zog i duhet këtij qielli,
të shpojë nje vrimë prej nga pikon drita,
Jeta të kullojë syve që duhen mbushur
me lëng të ri. Në tym të reve ngrirë brenga,
Na duhet Zot edhe në mos qoftë
E ç`jam pa ju? Veç zërin tuaj kuptoj,
S`do dija cili jam, nese s`do ma thosh njeri,
S`do dija ç`jam, nëse s`do isha bashkë
Në përqafim a prangë të krahut
lulëzon o thahesh


Një zemër e ngrohur rreh më fort,
shpresë buçet damarëve e mbush buzët
me dëshire puthjesh, i fryn, i skuq,
Dashuri në qiell që pasqyrohet nga ne atje
Kujt do i falemi ditën e fundit?
Kush na do ? E pret të duhet që të lidhë sythe?
Nga presim dritën? Nga vimë e shkojmë?
E para dhe e fundit strehë të tjerët janë,
Në gjoks të tyre fle zemra jonë


Ja djep i vetes në dorën tjetër, që zgjatet
drejt teje si grusht a përshëndetje.
Ja kërthiu që pi nga ty qumështin a helmin.
Pus i syve shteret a mbushet
nga ujët poshtë që ranë nga lart.
Pse mos të pish, të njomësh buzët?
Një pemë e tharë humbet arsyen,
Pse linde pra në do të thahesh?
Tjetri është dheu nga mbin filizi yt,
Mbi të bien petalet, farat që mbijne prapë,
mbi të bëre hije, atje do shkundesh


Lëmsh


Loz me lëmshin që të ra nga prehëri kur ti po thur çorapet e leshit,
Shtëllungat e tymit të bardhë i bën fill, i kalon në gishta, i bën top,
Qethur janë delet e reve që po mjelin bijtë e tu në vathën e largët,
Të fërkohem këmbëve, të lutem të më përkëdhelesh prapa veshit,
të më pëshpërisësh fjalë tigrash, ndonëse ka kohë që jam maçok,
Po ti bën nyje të tjera e hesht, pa anë e fund kjo cergë merimange..


Provoj ta zgjidh, e di, është e kotë, trung jam dhe vetë, me nyje,
Anash vatrës fle e thahem në avullin e frymës tënde të parregullt,
Gjuhë çastesh më lëpijne në fytyrë, qentë që ruajnë tufën e lehin,
Zgjohem, nuk ka ndodhur gjë, veç ti ndërkohë ke bërë edhe ca yje,
Mëngët e vjeshtës ke filluar me kaçurrelat e bardha të një mjegulle
e veç gishtat shoh që nuk lodhen kurrë, kukullat varur në penjë..


Mana


Mana të bardhë shkund gjinjve të tu,
Të buta, me lëng e të ëmbëla thithkat,
Më të mirat i ruaj për më vone, ca i ha,
e më fanitet papritur kohë e shkuar,
shamitë e plakave që nuk janë më,
kopshteve që nuk janë më të Tiranës


Pjeshkë, vishnje, fiq e dallëndyshe,
pantallonat e shkurtëra, vajzat e klasës,
Të kam dashur qysh kaherë e më parë,
kur thithja nënën që premtonte tjetër,
e ndaj dhe kam lindur në mëdyshjen
të gjalloj vetëm kështu për të të parë


Tregojnë se ata që u kthyen prapë,
paskëshin parë gjithë jetën menjëherë,
Nëse nuk gënjyen a u gënjyen nga të tjerë
atëhere të duhesh është si të vdesësh,
Po ta kishin pyetur Llazarin kur e ngjallën,
do kish thënë:?Lermë,se nuk e dua jetën!?


Ka shumë të ngjarë të jetë shkruar diku
për lëngun e errët që mbush bebëzat e tua,
kur zogjtë e natës ngrihen në mua fluturim,
kur shndërrohemi menjëherë në të tjerë,
që na ngjizën e u ngjizën nga i njëjti tul,
motër e vëlla, nënë e bir, baba e bijë


Për etërit e tharë të shkretëtirës,
ku shkojnë retë vrenjtur e nuk ndalen,
përpos për virgjëresha e të shenjtë,
Për syte që ndizen flakë e vetëtijnë,
Rrufe, plas diçka përbrenda, derdhet,
Nis stuhia, të çarat nxjerrin tym e lagen


Miliona herë u bënë krahasime me mjaltin,
frutat, pëllumbat, verën e çdo gjë të bukur,
Gjithkush i di e prapë e prapë i përflasim
Më nuk di, në kokë je veç ti, mendja ngrin,
Vdekur ishim, ra boria, nga guvat dolëm,
Të humbur që u gjetën per t`u humbur…


Ujvarë


Në burim të pres që kaherë
pjellë e shkretëtirës,
të kthehesh nga endja e pagjumë,
zbathur, tashmë e rritur,
të biesh ne gjunjë,
gjuhën e tharë të virgjër të njomësh,
të përgjumesh në prehërin tim
e rraskapitur


Një lot rrëshqiti dikur faqeve të tua,
pikoi cepave të buzës
dhe ra në pusin e vetes?
Ish pikë e verbër shiu në ujvarën e fjalëve,
shkarje e ujit që mbush dhe zbraz heshtjen,
Dikush hodhi një kovë a piu me duar,
Ja kështu rilinde prapë,
djersë në ballin e të tjerëve,
lave, u lanë në ty, e u lave
një jetë të tërë


U bëre re e vrenjtur,
kullove pirgjeve,
rënia të derdhi poshtë në lumë,
aty ku rrjedh e lodhur përsëritja,
Valët të morën, të futën e të nxorën,
Peshqit të sollën në breg,
Rërë u bëre në orën e rrymës
disa herë


Zogjtë të ngritën pastaj lart
atje ku përkulen ylberët,
U skuqe, zverdhe, kaltërove,
varur degëve të qiejve,
Rreze që djeg e ndizet zjarr,
ngjize vullkanet e u poqe flakëve
shtatë breza rrjesht


Në afsh të djegies u shtange
terreve e ngrive në mos,
fjalë mureve te gojës.
?Të bie apo të mos bie??,
Re në ujvarën e kohës?


Në kurriz të dallgës ishe shkumë,
rrudhë vale ballit të tokës,
Pe veten nga lart, një vrimë e zezë
hiçi prej nga pikon bërja,
Trokisnin në derën e zemrës,
Vure dorën në gjoks?pikonte brenda


Ishe ti, shi a vesë nga lart
në pellg të errësirës,
Pluskove në frymë,
Flladet të shtynë
drejt daljes shushuritëse,
Hijet flinin qosheve,
fjete dhe ti foleve të tyre
u bëre vezë


E verdhë nga brenda,
Diell në tym të agimit,
Bebëzë poshtë qepallës,
Filiz nën borë i ngjarjes
që mbiu nga fara e gjurmës
që nuk la grimcë e pacak
plasur mbase kot,
Zog ngordhur në fluturim,
Fjalë e pathënë kurrë,
Gisht në unazë të pikës
ku shuhet mendja honeve
?Ç`pikëllim!?


Sa e gjatë ishte udha?
?Shifra hapash, kaq e aq orë!?
Sa është koha?
?Ca rrugë, vdekje, jetë!?
Sa zgjati kjo?
?Dy jetë në kryqëzim,
Prerje botësh,
Shi në pellg,
Një pike në fund,
në fillim??

[Postieri-Forumit]

Lumë


Mot i ri, po koha është po ai lumë,
që herë mërmërit vdekjen, (dikur
më pat prurë, po nuk qeshë ujë,
as degë e thyer, as kufomë të mbyturi)
herë më puth në buzë, në bregun ku
shkumë e fjalës zbardh baltën, lë gjurmë


Bota jemi ne, por nuk lëvizim veten,
Orbitash përjetimi humb përsëritja
kujtesën, lëshohet n`atë rrymë dhe
e kujton atë veten. S`ka gjë, të tjerë
e bëjnë më mirë sa ku u lind të derdhet


Thyhet bërthama, thelb i bardhë, i njomë
ngjyen retinën e dritës së re, horizonti
tkurret, mbetet veç ajo, stërkalë e kohës
së ngrirë që bulëzon të tjera, djersën ballit,
perlën, vesën, lotin, gjakun, vrerin, moshën


Të gjithë u shkruajnë vargje të dashurave,
veç unë jo. Lee është aziate e nuk di shqip


T`mendoj


Ke frikë nga drita, kur zbardh fshihesh
nuk di ku, harrohem sendeve, të humb,
Muzgu të sjell prapë, si vala kufomën
brigjeve ku çapis i vetëm e kam frikë
se mos jam dënuar nga forcë e verbër,
që lëviz ujët, erën dhe bën natën ditë


Kërkoj atëhere një krahëror të butë,
ku të ve kokën, mbyll sytë e dëgjoj
rrahjen e një zemre tjeter, ndoshta
njëlloj si imja kur tundet nga era
që pru retë e lëvizi hënën, që u epsh
në degë derisa pikoi lëngu nga kokrra


T`mendoj e boshllëku m`ngërthen gjoksin,
Nuk e di pse, mall ndoshta, ndoshta afsh
i shuar i kohës që ngriu si llavë mbi gurë,
Përmbi kanë mbirë lule që do t`i këpusja,
Po kujt t`ia dhurosh ato? Se ti ke shkuar
rrugës ku shkojnë papra vetëm të vdekurit


Pa kthim, pa shpresë pendimi a më fal,
Si rrasë guri mbi varr rëndon kujtesa,
Të shkruara mbi të emri e ca shifra,
Unë gjalloj akoma e s`si në do të shoh
ditën kur vullkani do të zgjohet prapë
e do të na mbulojë si pluhuri eshtrat…


Farë në arë


Shtrirë, vetëm, atë çast
kur na kafshon gjarpëri
e gjaku hidhërohet


Një çast është jeta,
s`ka si të jetë tjetër
as vdekja


Pastaj?


Pastaj çahet horizonti mëdysh,
si sy, që shohin njëlloj,
djepi duket pastaj si varr,
kufoma si foshnje


Marr frymë, ndaj jam,
rete shkojnë e vinë,
mos jam gjë era?


Jo, më thote qielli,
e qartësohet si syu
që sheh gjithçka


Jo, thotë reja shtatzanë
dhe pjell lotë si pema hijen


Kush je?- më pyet era
e fryn tutje mendimet
si gjumi shpirtin


Shpërndarë jam
si farë në arë


http://vangogh625.blogspot.com/

[Postieri-Forumit]

Vishnja në kopësht

Nga ciklonB


Yjet shkuan

Yjet shkuan,
Kalorësit e dritës më gjetën zgjuar,
më morën me vete atje ku burojmë

Ky lumë më ndjek,
Unë shkumë,
Dua të prehem
e s`mundem

Ku ti çoj krahët?
Buzët?
C`të bej me gjuhën?

Jam qyq se dua

Veç të vetmuarit dinë ç`është dashuria,
Veç të vdekurit ç`është jeta,
Ndaj kemi dhe dy sy, dy duar

Eshtë i ëmbël musht i heshtjes,
ngjit buzën, e zbut atë dhe fjalën

Lehtë si pupël ëngjëlli,
si thinjë, harresë, zgjim

Akoma s`kam humbur shpresën
që je

Edhe në mos u takofshim këtë jetë,
Unë besoj që je e s`di në dua vërtet
të të prek

Sa më e vagullt një ëndërr, aq më e bukur
Kur tymi davaritet e mbetet vetëm bluja,
apo natën yjet dhe terri, sytë s`duhen

Lëkurë e e botës është si e jotja,
Frymë ngrirë brymë në fjalë,

Ti je si Perëndia, ndoshta je ajo,
asgjë s`mund të thuash pa u mekur,
Paemër si pasqyrë, e thjeshtë si lule,
si njeriu kur fle a vdes e mbetet ç`është

Tym që davaritet tutje,
Fjalëre që e përkund era
si buza frymën

Për kë të jesh?
Nyja është dyfish
e unë s`e zgjidh dot
pasi jam ajo

Jam ti, ndaj besoj që je



Vishnja në kopësht

Dy jetë kanë shkuar qysh atëhere,
unë e im vëlla mbështeteshim në dimër
me një pite me mish në dorë anës murit
të dyqanit tek kinema "Partizani",
(Do me akuzojnë për plagiat,
e di; po kjo nuk është poezi),
Muri ish i ngrohtë, tymi zgjohej,
I bardhë dilte nga toka dhe tretej
mbi kokat tona të qethura shkurt

Herët njerëzia shkonte në punë,
Qe më ndryshe gjindja atëhere,
Të gjithë njëlloj, disi gri në të zezë,
po ndoshta është kujtesa kjo ose televizoret
e parë. Aty ku sot ngrihen rrjesht pallatet,
ish lagjia e vjetër. Përballë MaPos në shesh
qenë fotografët, që fusnin kokën në kamera

Negativët vareshin në një litar bashkë me teshat,
(ndoshta prapë kujtesa) , me kapëse rrobash, prej andej
të martuarit me një zemër në sfond dhe numrin e vitit,
na shihnin buzagaz ne fëmijët. Aty qe shtëpia e gjyshes.
Në oborr një vishnje e madhe,e vjetër, me degë të zeza,
por ish dimër kur ti ike; veç bërthamat kishin lënë zogjtë

Lotët duan të rrjedhin e nuk dinë se si,
ne ndamë fatin bashkë, bukën, jetën,
Kur mendoj për veten nuk kam si të mos mendoj ty,
Tash s`je, mungon, si negativ i varur në fill të bardhë,
rrugë bore e lotit që ngrin ngaqë beson se ti rron akoma

Më fanepsesh si shkrepëtimë e aparatit,
në sfond çarçafi i bardhë,
siluete e prerë,
tunel me format e tua,
i errët si vishnjet kur piqen,
të plota, me tul

Nëse ditën kur do shtrihem do hapet një portë,
unë e di se cila do të jetë.



Fata Morgana

Një çast i shkurtër nën hije,
nën hijet qe hedhin devetë

Të çojnë në oazin tjetër,
Është çast i ri apo i vjetër?

Si deve që bie në gjunjë
kur mbushen gungat me ujë

E rrugës pinë nga sisë e saj
të rekrutuarit e vrarë

Fata Morgana nëpër zheg,
Është një anije që i ndjek

E nuk e dinë se ku janë
Në këtë botë apo matanë...


Shkrimi në faqen e origjinës