Preja e një martese të lodhur- Rudina Xhunga

            Për ata që duhen:
             Me frikë se bëhen tre dhe ankth
                      mos mbeten një
                   

E mban mend kur të shkrova se ai sapo më kishte lënë?
Mbase të kam thënë "e lashë",se ato kohë inati qe më i fortë se dhembja,po c'rëndësi ka?Lamë njëri-tjetrin,për të qenë brenda.
Erdhën ditë e net vetëm.Jo se netët i kishim kaluar bashkë,por ditët pa të nuk shtyheshin dot para.Sidomos nuk përballohej zgjimi fiks më 5:00,kur si nëpër ëndërr pyesja veten:"K gabova?"-"Gabimi qe qysh në nisje",-vetëpërgjigjesha,pastaj,në gjumë e sipër,kujtoja c'më kishte thënë në krye të lidhjes:"Kur të ndahemi,nëse ndahemi,kujto grindjet tona(që s'ishin edhe aq pak),mendo vetëm keq për mua,do të jetë më e lehtë për ty".
Pastaj flija,pastaj zgjohesha,shkoja në punë,vija nga puna,flija përsëri,zgjohesha më 5:00,flija më 6:00,cohesha më 7:00,shkoja në punë më 8:00 dhe çdo ditë,çdo minutë e harroja nga pak dhe e doja më shumë.
Por atë doja e një tjetër kërkoja,një tjetër si ai,një të panjohur për ta njohur të gjithin për vete,ti nuk je e vetmja që di se ai ishte i martuar kur ne u lidhëm,por je e vetmja që e di se nuk ka një të ngjashme me mua në orvatjet e dështuara dëshpëruese të kërkimit në fjalë.
Por kësaj here kisha vendosur te kerkoja me gjithë dijet e perftuara nga humbjet ne vite (te cilat,te siguroj,vetëm humbje të reja pjellin) dhe nga leksionet e vjedhura nëpër dialoge me ato qe unë,ti dhe bota i quajmë kurva.Kështu qe kërkova sa kohe mes te njohurish,kujtimesh,copash ditari te fshehura e te degjoja ish-ish te dashurin qe fliste në radio,ndërsa unë lexoja një vellim poetik te porsadale te ish-ish-se dashures se ish-te dashurit tim.I nderpreva me urdher radion,librin ddhe lotet.
Mengjesi me kapi me një ndjesi se me priste diçka e re,diçka ndryshe ,e paardhur kurrë deri me pare.
E kam me te thënë se dashurinë e jetës njeriu e takon befas,kthen koken dhe shikon atë,atë qe ka dashur e pritur gjithemone.Sa me shumë ia perseritja vetes,aq me ngultazi i shikoja njerëzitë neer rrugë.I fiksoja ne mënyrën me te pacipe te mundshme,duke pritur një shkendije magnetike me një ankth edhe me të madh sesa ai qe provon kur pret te plotesohet viza e dytë e testit te shtatezenise.
Por hiç,asgjë,asgjekundi.Të gjithë ishin te martuar.I urreja gratë e tyre edhe pa i njohur.
Kur pashë se nuk kishte asgjë me te mirë për te bërë sesa te prisja e lashe kerkimin.
Nisja t'i denoja ditet ne pune.E ke vënë re edhe ti:sapo ta dusha punën tënde,nuk ehste asnjhere motiv i mjaftueshem,kur je vetëm.Një mikeshe e ime thotë se te gjithë ikin një ditë,vetëm pune nuk te le,ndaj p.s. saj ia vlen te kapesh fort,S'e di!E kam vrarë mendjen për këtë shpesh,sa here ezihesha me atë para lajmeve dhe futesha ne banjen e punës për e qare apo vjelle.Ose,kur ne zhegun e fushatave elektorale ,nëse ai priste du bileta për te ushetuar,mua me dukej se zgjedhjet kishin mbaruar dhe nisesha.Ndoshta,ndaj femrat ,edhe me te aftat e races,janë një hap pas meshkujve,ne rastin me te mirë.I tradhton zemra pikërisht atëherë kur nuk duhet.
Ne njërën prej ditëve qe i rendoja me këso persiatjesh,duke pritur gjumin ,me trembi zhurma qe bën celulari kur sjell një mesazh të ri.
Kështu nisi historia ime e sms-ve me një te panjohur një te diel shtatori.po t'i tregoj gjithme c'shkrova e me shkroi,pa ndalur te te shpjegoj,

Eja pas meje!